maandag 28 februari 2011

Staar

'Geweren', beantwoordt de haringman mijn onuitgesproken vraag, 'hij jaagt.'
De man voor mij, die op een grote zak met broodjes stond te wachten droeg een langwerpige zwarte rugzak. Ik kon niet opmaken welk instrument hij met zich meedroeg.
'En hij is oogarts', voegt zijn vrouw eraan toe.

Wanneer is het moment gekomen dat je in een uitspanning, van alcoholische of andere aard, tot de vaste klanten behoort. Eentje van de oude hap, van de getapte jongens, die van de gestampte pot.
De mannen van roestvrij staal die onverstoorbaar hun kelkjes kantelen of hun broodje paling wegtikken en de dingen van de dag mompelend van vuurvast commentaar voorzien.
Tijdens mijn wekelijkse bezoeken aan de kraam merk ik aan de vrouw van de haringman dat ik vorderingen maak. Ook als er andere klanten voor de toonbank staan wendt ze zich in haar praatjes steeds nadrukkelijker tot mij. Nu moet ik daar eerlijk bij zeggen dat ik het er ook wel wat op aanleg.
Ik weet zo langzamerhand dat milde steekjes richting de haringman het goed doen bij haar. Net als bij de meeste dames die een langdurige verbintenis achter de knopen hebben heeft ook zij in de richting van haar echtgenoot een houding ontwikkeld die het midden houdt tussen rancune en liefdevolle ironie.
Als klant is het de kunst het vlammetje daaronder aan te wakkeren zonder dat het de kans krijgt zich tot een uitslaande brand te ontwikkelen. Stoken heet dat.
Kort maar hevig, want de vis is zo weer ingepakt en weg ben je.

' Die man is dik gevuld, gaat een nieuwe kliniek openen', zegt de haringman bewonderend.
'Op Aruba', de ogen van de haringvrouw glinsteren bij de gedachte aan de zonnige streken die ze de week ervoor moest verlaten.
'Vanwege al die rijke ouwe mensen die daar gaan wonen', zijn glibberige hand verdwijnt in een plastic emmer.
'Ik denk dat ik me daar ook maar ga laten helpen', knipoogt ze.
'Jij mankeert niks', zegt de haringman.
'Er kan altijd wat gevonden worden', zeg ik
'Staar bijvoorbeeld' zegt ze. ‘Grauwe staar.' Ze griezelt een beetje bij het woord terwijl ze een zakje met uitjes vult.
'En dan 3 weken revalideren', zeg ik.
'Minstens, en daarna het andere oog ook nog’, vult ze aan.
De haringman houdt zijn blik onverstoorbaar op zijn snijplank.
'Maar gelukkig kan hij hier dan rustig door blijven werken', knik ik zijn kant op.
'Oh ja?' De haringman richt zich op.
'Dan moet ik wel een adresje hebben om te eten.'
'Ja, hoor dat kan, om 6 uur staat alles op tafel', zeg ik.
'Als het maar geen vis is.'
'En denk om een servetje', op het gezicht van de haringvrouw verschijnt een glimlach in een mengeling van uitbundigheid en overmoed.
'Want hij knoeit hoor.'
Dan steekt ze haar hand uit om mijn tientje aan te pakken.
'Drie maal, dat is 6 euro.'
Want leuk is leuk, maar zaken zijn zaken.

zondag 27 februari 2011

Fiets

SCHEVENINGEN - De PVV-kandidaten van de provincie Zuid-Holland stappen zondag wegens storm en regen niet op hun rijwiel voor een 'oerhollandse fietstocht'. De politici zouden op de fiets een kijkje nemen bij de Delflandse kust,waar vanaf dit jaar 21,5 miljoen kubieke meter zand aan de kust wordt vastgeplakt.


'T is buiten lekker fris oerhollands weertje
Geknipt voor fietsers van de PVV
Ik dacht die bikkels zitten daar niet mee
Die doen zo'n toertocht ijskoud nóg 'n keertje

Maar ja wind tegen, niemand deed één trapje
Van Geert mochten ze zelfs geen regenkapje.

Komt dat zien

De laatste debatten voorafgaand aan de Provinciale Staten verkiezingen van a.s. woensdag zijn in volle gang.

-----

Gezinsvoorstelling, daarom vrij entree!
Met trots kunnen wij u thans presenteren:
Verkiezingscircus dat gaat debatteren!
Met Job , Emiel, Jolande en André

En houdt u de affiches in de gaten
Tot woensdag zijn ze nog in álle staten.

zaterdag 26 februari 2011

Antoine

Salesiaan Pater Jan bekent talloze gevallen van sexueel misbruik. Kardinaal Simonis dekte het toe.
Iedere keer als de Rooms Katholieke Kerk negatief in het nieuws komt is Antoine Bodar de opgewekte en dynamische PR priester
die in de media de schade moet beperken.

----

Na iedere onthulling moet hij weer
Zijn sleets geworden boetekleed aantrekken
Terwijl de bisschop alles wou bedekken
Belijdt hij schuld, blijmoedig keer op keer

De kerk heeft haar gezicht dan wel verloren
Antoine oogt op TV juist als herboren.

donderdag 24 februari 2011

Stem

DEN HAAG - CDA-staatssecretaris Henk Bleker heeft vandaag PVV-leider Geert Wilders gebeld om zich te excuseren voor zijn stevige opmerkingen over de PVV. Bleker had op een campagnebijeenkomst in Markelo gezegd dat hij niets moet hebben van de PVV. Hij verwerpt o.a. het tuigdorpenplan en walgt van het hoofddoekjesverbod.

----


In Markelo stond Bleker voor een zaal
Zijn afkeer van Geert Wilders uit te spreken
Nu zegt hij, op het allereerste teken,
Dat het niet zo bedoeld was allemaal

Hij dééd alleen maar dapper, voor uw stem,
Dus walgen we nu eigenlijk van hém.

woensdag 23 februari 2011

Tulp

In het kader van de verkiezingscampagne merkte Wilders op dat hij van zijn gedoogpartners komende week wel wat meer peper in de kont verwacht.
Rutte reageerde verbeten. Zelf kreeg de PVV leider vandaag een naar hem vernoemde tulp aangeboden.

-----


Vandaag kwam de campagne dan op gang
Geert waagde het om Rutte en Verhagen
Tot betere prestaties uit te dagen
Daar joeg hij de premier weer mee op stang

Zo zien we wat Den Haag vooral beheerst:
Gedogen best, maar eigen tulp éérst.

dinsdag 22 februari 2011

Ommetje

Geert Wilders sprak vanmorgen in KoffieMax, een gezelligheidsprogramma voor senioren, over zijn persoonlijk leven. De PVV-leider zou graag een keer een ommetje maken. “Zonder dat je dat een dag van te voren hoeft af te spreken.”

----

Een charme offensief bij Koffie Max
Geert was er in gesprek met Myrna Goossen
Al teutend werden ze enorm close en
Bekende hij dat ie het liefste straks

Eens onbewaakt uit wandelen zou gaan
'N ómmetje,.. bijvoorbeeld naar de maan.

Een Brief

Ik kreeg een brief. Een échte, want mijn naam stond in schuinschrift op de envelop. Geen afzender. Spannend.
Een brief. Wie schrijft er nog brieven tegenwoordig. Elke onnozele inval, iedere bizarre gedachte is het waard om op internet of smartphone met anderen te delen. Waar ben je, wat doe je, wat denk je. Het ideaal; de eeuwige eenheid van tijd, plaats en handeling is onder handbereik.
En alle inhoud waait weg op de digitale wind die nooit gaat liggen. Hoe leuk het versje of het stukje ook is, het heeft een houdbaarheid van drie muisklikken. Het uitgehongerde beest dat publieke aandacht heet wil nieuw en anders en meer. En ik ben een junkie of beter een bruid van Dracula die haar open ader aanbiedt aan de wijd geopende muil van het monster.
Ik schrijf en reageer en ik check de hits en de reacties. Men klikt dus ik ben. Schaamte bekruipt me. Er was een tijd dat ik een volle dag met een boek op de bank zat, verzonken in een meditatieve staat die me een andere wereld binnenzoog. En nog verder terug zit ik op een zonnige woensdagmiddag met een brandglas op de stoep voor ons huis en maak stinkveters en brand mijn naam in een hagelwit A4 tje.
En nu ben ik geketend aan het scherm; hotmail, banksaldo, blogs, het nieuws, het weer, You tubetje, ik volg en word gevolgd op Twitter.
Dan zijn er nog de kranten, en DWDD, Nieuwsuur dat ik NOVA blijf noemen en P&W. De draaikolk van de actuele schijn en ik ben het verblind konijn.
Maar nu, een brief, een stukje handgeschreven persoonlijke aandacht, niks tekstverwerker en taalvauten. In inkt gedrenkte intimiteit lag op de mat en verlangde mijn onverdeelde aandacht.

Die brief dus. Een bittere teleurstelling. Geen vriend of oude liefde zocht opnieuw contact maar wel, hoe verzinnen ze het:BEA POST van de POSTcodeloterij.
Bea Póst waarom niet Ellie Envelop of Pia Postzegel, wat kan er nog meer uit de brainstormkoker van zo'n reclamebureau worden opgeboerd.
Maar goed, we hadden dus een PRIJS gewonnen. Onze complete postcode was met de neus in hun boter gevallen. En dat zouden we weten. De eerste keer dat ik zo'n brief kreeg kon ik met een bon bij de Spar een halve liter Tom en Jerry ijs ophalen, die ligt er nog.
Nu ben ik de dolgelukkige winnaar van een pak biologische UNOXsoep, waarbij ik uit 2 variëteiten kan kiezen en daarbij nog een volvette of magere UNOXrookworst in mijn mik mag duwen.
In ronkschrift worden de unieke en onvolprezen kwaliteiten van beide producten op papier geslingerd. Twee kantjes lang met UNOXfoto's, zodat ik in de winkel niet vergeet wie het boerenbedrog gesponsord heeft.
Had ik meer loten gehad dan had ik meer pakken kunnen rausen. Want zo zijn de regels van de Postcodeterreur. Het ontbreekt er nog maar aan dat Gaston Starreveld me komt voeren.

Wanneer krijg ik weer eens een échte brief met een échte postzegel, want ook die - zo voelde ik met mijn nagel- was voorgedrukt.
De Ellendelingen!

maandag 21 februari 2011

Boete

De zelfmoordaanslag met 40 doden maandag in Kunduz laat zie hoe hard de Nederlandse politietrainingsmissie in het gebied nodig is. Dat betoogde GroenLinks-leider Jolande Sap maandag tegenover RTLZ.

----

Het dodental in Kunduz stijgt nu rap
Dus extra argument voor onze training
Dat is althans de uitgesproken mening
Van veiligheidsexpert Jolande Sap

Zo'n zelfontploffer eerst correct begroeten
En heeft hij geen papieren, dan een boete!

zondag 20 februari 2011

Toespraak

SP en GroenLinks willen opheldering van premier Mark Rutte over uitspraken van theoloog Huub Oosterhuis dat koningin Beatrix in haar kersttoespraak zou zijn gecensureerd.

-----

De koningin wordt zwaar gecensureerd
Ze hebben in haar kersttoespraak gesneden
Vooral dat stukje over minderheden
En hoe je elkaar samen respecteert

Zelfs over tolerantie wou ze praten
Gelukkig houdt men haar nu in de gaten.

Yvon

Yvon Jaspers is heus geen lieverdje, wil ze ons laten weten. Daarom heeft ze in de bladen een boekje open gedaan over haar woeste verleden.

-----

Tot dusver was Yvon van Boer zoekt Vrouw
Een pure, reine maagd in mijn gedachten
Maar zij had in New York ooit hete nachten
En ging er zelfs met one night stands op sjouw

Ze heeft er drugs en hasjies geprobeerd
Maar, zo te te horen nooit geïnhaleerd.

zaterdag 19 februari 2011

Kuiten

Als de haringman me aan ziet komen steekt ie z'n hand al op.
'Kolere, wat is die wind koud', roep ik als ik tot op spraakafstand ben genaderd.
'Hier niet', zegt de haringman uitnodigend. Hij staat onder het windscherm tussen de klanten met een sjekkie en een koffiebeker waar een afbeelding van Calimero op staat.
Ik zet mijn fiets achter de kraam tegen een boom
'En toch hadden we het mooie weer even meegenomen. Maar ja dat duurt niet lang hier, in dit land.' Die laatste woorden krijgen een afkeurend tikjevan hem mee.
Ik weet dat ik alleen even de stop uit hem moet trekken om het hele verhaal over me heen te krijgen.
'T was dus lekker?'
'Geweldig, écht serieus', antwoordt hij met een ontspannen blik.
'Nog bedankt voor je kaartje', zeg ik.
Het is een moment stil, dan herstelt hij zich.
'Oh, dus je hebt het ontvangen?'
We zijn weer in bussiness.
'Hij heeft zelfs verbrande kuiten', zegt zijn vrouw vanachter de toonbank.
'Dat komt,elke dag zat ik om 12.00 uur aan de bar, paar cubaatjes en een biertje en die zon schijnt op dat moment van de dag net onder dat rieten afdakje.'
'Precies om 12.00 uur?'
'Ja, dan gingen ze open.'
'All incloesif hè', zegt zijn vrouw met een knipoogje.
De haringman heeft intussen zijn linkerbroekspijp opgestroopt en gunt ons een blik op een zwart behaarde kuit met rode vlekken.
'Zie je wel?'
'Laat verder maar', hoor ik iemand achter me zeggen.
'Maar ik haalde hem daar wel weg hoor'. Ook zijn vrouw geniet zichtbaar na.
'Ja, want dan moesten we eten, met een flesje wijn natuurlijk.'
'En dan zeker plat', suggereer ik.
'Ligbedje in de schaduw. Oogjes toe, en als ik wakker werd..'
'Dan was het zeker bijna borreltijd', zeg ik.
'Ben jij er ook geweest', vraagt hij schalks.
'Ik hoor het alweer', zegt een klant die net zijn mond heeft afgeveegd.
'Je hebt spekkopers.'
' En doodlopers', vult een ander aan.
FIjn weekend!

Schánde

Om Geert is altijd wel weer wat te doen
Hij blijft ons onvermoeibaar entertainen
Eerst niet bij het TV debat verschenen
Vanwege een of andere cartoon

Om daarna onze rechtspraak af te branden
Dat noem je in zijn eigen taal: 'n Schánde!

vrijdag 18 februari 2011

Gespleten

Minister Leers van Integratie krijgt brieven die hij geschreven heeft toen hij nog burgemeester van Maastricht was en waarin hij
tekeer gaat tegen het asielbeleid dat hij nu zelf moet uitvoeren.

-----

Gerd Leers kreeg als minister deze week
Een brief van burgemeester Leers te lezen:
' T zou goed zijn, als u deze afgewezen
Asielaanvraag nog eens met zorg bekeek.'

'Hoe kom ik nou', zei Gerd ineens hardop,
'Voor altijd af van deze Januskop.'

donderdag 17 februari 2011

Afvallen deel 3

'Tja, dan moet u bij mijn collega zijn, die weet daar alles van.'
Ik sta bij de notenspecialist, die wagen op de markt, waar het altijd zo verleidelijk ruikt dat ik er van grote afstand onweerstaanbaar naartoe getrokken word.
Bakken vol met zoute, lichte of ongezouten lekkernijen, vers gebrand of geroosterd liggen me toe te geuren, elk met een voor omstanders nauwelijks hoorbaar stemmetje dat fluistert:
'Een half pondje van mij, je verdient het, gewoon dóen. Meestal bezwijk ik en neem ik ook nog een extra onsje warme cashew noten mee om vanuit mijn jaszak te kunnen foerageren.
Dit keer pak ik het verantwoord aan en doe in het kader van mijn strakke afvalplan een vergelijkend warenonderzoek.
'Koolhydraten in pinda´s, dan moet ik even kijken.'
De twee forse vrouwen die achter de toonbank van de notenperverserie boven mij uit torenen, kijken elkaar even aan met een blik van;
'Een malloot, wat moeten we daar nu weer mee.' Ze zijn gewend met grote scheppen af te wegen en in hoog tempo zakken te vullen. Hun daadkrachtige uitstraling zegt me dat ze weinig coulance hebben met mierenneukers die de omzet vertragen.
Ik besluit de zaak toe te lichten.
'Ik doe namelijk het Dr.Frank dieet', zeg ik met mijn uitleggerigste glimlach, 'en dan mag je geen..'
'Koolhydraten', vult de vrouw in. 'Vertel mij wat, ik heb het nog geen week volgehouden en dat boek heb ik op Marktplaats gezet. Geen pond afgevallen.'
Ze trekt een vies gezicht en neemt nonchalant een handje studentenhaver uit de bak die het dichtst bij staat.
‘Mijn hele handel zit tjokvol koolhydraten', zegt ze met volle mond, 'maar als je het mij vraagt is het allemaal flauwekul. Je moet gewoon niet eten, maar ik hou er teveel van. '
Ze lacht hard en schel. ' Als ik jou was zou ik niet zo moeilijk doen, dan nam ik gewoon een pondje mee.'

Ik ben in de tweede week van een missie die me tot dusver veilig door het mijnenveld van de afbakafdeling van de supermarkt heeft geleid, waar ik in tijgersluipgang langs de altijd op de loer liggende reuzensaucijzenbroodjes, de picolientjes en de kroketstaven heb gemanoeuvreerd. Het valt me nu pas op wat een bizarre overdaad ons omringt. Overal proefschoteltjes met blokjes boterkoek, krentenwegge, ossenworst, licht belegen kaas.
En daar, een rijk gevulde mevrouw in een schort van Knorr die op een gaskomfoortje satéstokjes in warme saus staat te dopen.
'Mag ik u wat aanbieden? Doet u gezellig mee, meneer?'
NEE, meneer doet niet meer mee, de gezelligheid is óver voor meneer, meneer is een saaie droge, zure Piet geworden. Waar hij zich vroeger met een kwinkslag minstens een tweede portie aan liet smeren bedankt hij nu met een van zuinigheid vertrokken gezicht. Meneer is namelijk aan het afvallen, meneer eet kilo's verse groente en magere vis, kort gekookt voor het behoud van de MP3 vetten.
Meneer scharrelt 's avonds na tienen wanhopig in lege kasten en laden op zoek naar de laatste cracker, een kaaskorst, een oude Nibbit die toch maar in een duister hoekje ligt te verschimmelen.
Meneer heeft een maag die zo hard rommelt dat Mevrouw Pasquali zich afvraagt of er onweer in de lucht zit.
'S nachts droom ik van een gigantisch broodje hamburger speciaal, dat ineens Hélp roept.
Ik haal de twee helften van het witte bolletje voorzichtig van elkaar, en kijk wie ligt daar tussen de uitjes, gedrenkt in curry en onder een vette kledder mayo..ja hoor dat is 'm..Dr Fránk!

dinsdag 15 februari 2011

Garantie

De Volkskrant bericht dat Afghaanse politiemensen staan te trappelen om tegen de Taliban te vechten.
Premier Rutte garandeerde Groen Links dat zij na training alleen worden ingezet voor reguliere politie taken.

----

Aan de politie in Afghanistan:
'Al heeft de Taliban u bij de noten
Toch wordt er absoluut niet teruggeschoten
Daar houdt Groen Links in Nederland niet van

Dus als u dat Juf Sap wilt garanderen
Dan leert zij ú vrouwvriendelijk fouilleren.'

Op een kies

Betrouwbare steunpilaar
gekroond hoofd
pijler van een sterke brug
naar verleden toekomst

gisteren toonde ik je ontstoken staat
aan de tandarts die jouw ontwortelde
scheefgezakte, uitgeholde verval
klinisch in het licht stelde

en vandaag mij folterde tot ik
- gorgelend en met een slechte smaak in de mond –
onder dwang de sloopvergunning afgaf
resoluut vergruisde, verwijderde en
voerde hij af wat van je restte

mijn tong posteert zich in de krater
de pijler aan de overkant hield stand
de brug doet zijn best te hangen
op halve kracht of er niets aan de hand is
vraag niet hoe, in dit zwaar getroffen gebied.

maandag 14 februari 2011

G-20

Nadat Balkenende vier keer aan mocht schuiven, is Nederland niet uitgenodigd voor de komende bijeenkomst van de 20 belangrijkste industrielanden.

----

Nou hebben we potdorie net beloofd
Toch trainers naar Afghanistan te sturen
We zouden het op hoog niveau bezuren
Maar hebben ons voor niks zo uitgesloofd

Want ook al was ie jarig, de premier
We doen bij de G20 niet meer mee.

Een echte Colenbrander

Mevrouw Pasquali weet niets voor haar verjaardag. Zij is een vrouw die alles al heeft, zegt ze liefjes, en hoewel mij dat als echtgenoot het tevreden gevoel zou moeten geven dat ik haar blijkbaar in het leven
alles verschaft heb wat haar hartje ooit begeerde, kom ik er toch door in de problemen.
Grondige ervaring heeft me namelijk geleerd dat je zo'n uitspraak nooit letterlijk moet nemen. Waag het eens om op de dag zelf met je eitje en je glaasje jus zonder iets ingepakts voor haar bed te staan.
Dan zijn de rapen gaar.
'Nee, je hebt het achter je rug, ik zie het', of ' als ik er straks uitkom ligt het vast op tafel' of 'ik weet zeker dat ik het raad'.
Haar onverschilligheid van de week ervoor is omgeslagen in een enthousiaste verwachting voor de dingen die komen gaan. Ze is jarig en wil nu ineens véél en leuks.
Ik moet dus op mijn tellen passen, maar dreigementen als: 'Dan weet ik het ook niet', of, 'dan maar niets', stuiten op de vernietigende neutraliteit die op een vrouwengezicht kan verschijnen vlak voor het onweer losbarst.
Als man weet je altijd wat je wilt hebben, dus kun je je niet voorstellen dat zo'n vrouw dat niet weet. Ik heb bijvoorbeeld in de zomer al een briefje op de computer hangen waarop ik titels, schrijvers, en uitvoerende artiesten heb genoteerd van de verrassingen voor mijn verjaardag en alle cadeau hoogtijdagen in december die daarop volgen. Vrouwen laten het erop aankomen en gaan pas op het laatste moment in de cadeau modus om er, half met hun gedachten elders, iets uit te persen. Of niets zoals nu.
Ik moet dus zelf wat gaan verzinnen.
Een helse klus, want wat is er gemakkelijker voor een man dan zich met een duidelijk geschreven verlanglijstje in de koopgoot te storten. Je hebt dan tenminste wat in handen; cd-tje zus, dagcrêmpje zo, liefst nog met het lege doosje erbij voor de zekerheid;
Dát merk, dié kleur, dié maat, dié winkel. Fluitend vink je de boel af en is er nog tijd over om in het café van de late zaterdagmiddag te genieten.
Hoewel ik voorlopig besluit het probleem te laten liggen, het duurt immers allemaal nog even en vaak volgt juist als je er niet aan denkt vroeg of laat de geniale inval, begin ik me enkele dagen voor de feestelijke dag toch enige zorgen te maken. Ik weet nog steeds niks.
Dan kom ik al surfend op Marktplaats plotseling iets tegen waarin ik onmiddellijk de juiste cadeaupotentie herken. Een prachtig gevormde Art Deco vaas, schitterend beschilderd keramiek in een vloeiende vorm die vraagt om poëtische begeleiding. Ding én gedicht, dit is het perfecte cadeau en de verkoper zit ook nog eens in onze stad. Bovendien is het een object van de beroemde keramist Theodoor Colenbrander gebakken bij een al net zo beroemd fabriekje uit de jaren '30 van de vorige eeuw.. Dat zie ik op de foto die van de onderkant van de vaas is bijgevoegd. De prijs verbaast me. Onbekend in de porseleinkast meen ik de hand op een klein meesterwerkje gelegd te hebben. Een buitenkansje.
Razendsnel maak ik via e-mail contact met de verkoper die eerst geen bezoek aan de deur wil omdat hij een webwinkel heeft en alles per post verstuurt, maar na mijn vasthoudend aandringen bereid blijkt me de volgende dag te ontvangen.
Als ik het morsige steegje binnenwandel, staat de webwinkelier al in de deuropening. Hij neemt me meteen mee naar zijn garage, waar op de motorkap van een glanzende old timer op een klein kanten kleedje het kleinood al staat uitgestald. 'Is ie niet mooi', zegt de man bewonderend. Ik beaam uitvoerig, betaal en vraag of hij iets heeft om mijn schat in te vervoeren. Daarop rommelt hij wat en vindt toevallig een doosje gevuld met piepschuim waar mijn Colenbrander precies in blijkt te passen. Voor hij daarin verdwijnt zie ik dat de voet beplakt is met kleine viltjes, uit voorzorg tegen het schuiven.
‘Dat maak je niet veel meer mee’, denk ik nog terwijl ik mijn aanwinst behoedzaam naar de auto begeleid.
En natuurlijk is Mevrouw Pasquali blij verrast met het prachtige stukje aardewerk dat ze in het bijzijn van de rest van het gezin uit de doos heeft gevist. Vooral als ik uitgebreid vertel over de maker en zijn geschiedenis. Toch vind ik haar reactie wat gereserveerd. Met een bezorgde blik wendt ze zich tot de gulle gever.
'Je hebt er toch geen vermogen voor betaald hè?'
'Voor jou gaat geen zee me te hoog, antwoord ik charmant.'
'Zonder dollen, kijk eens', zegt ze.
Dan wijst ze me op het minuscule stickertje aan de zijkant van de vaas dat dezelfde code draagt als het etiket op de deksel van de doos en het bloed stijgt in een felle golf naar mijn hoofd. .
We hebben een "echte Colenbrander", helemaal uit China.

zondag 13 februari 2011

zaterdag 12 februari 2011

De nacht valt nooit in slaap.

Tegen vijven als het opkomend daglicht
de straling van het laatste verlichte venster
in de torenflat buiten doet verfletsen

sluit zich een hand om je enkel
trekt je alsnog mee de diepte in
naar het spooklandschap van je dromen
vanuit rookgordijnen treden herinneringen je tegemoet

buiten komen verkeersstromen op gang
worden terroristische aanslagen voorkomen of juist niet

's middags als je moe opstaat
tuurt aan de andere kant van de wereld
een machthebber 's nachts in zijn werkkamer
met een door drank beneveld brein
peinzend naar een rode knop.

vrijdag 11 februari 2011

Toekomstblik op de weg

“Zal ik maar laten volgen?”

“Ja, doe maar. Ik zie er toch duidelijk drie op de achterste rij zitten. Even een hartig woordje met de chauffeur spreken.”

“Goedemiddag, meneer, regiopolitie Noord. Brinkman is de naam. Nee geen familie. En dit is mijn collega Moustafa, prima geïntegreerd.”

“Oké. Is dit van blik op de weg? Dat programma ken ik wel.”

“Nee, nee. De reden dat we u aan de kant zetten is dat we achterin uw bus drie vrouwen met kopvodden hebben zien zitten. U kent de regels hieromtrent?”

“Jawel, maar we nemen het niet zo nauw, toch?”

“Niet zo nauw? Wie denken we wel dat we zijn, hè? Regels zijn regels en bevel is bevel. Dus wij lopen even naar achteren en willen straks uw papieren zien.”

“Goedemiddag dames. Wat zijn we aan het doen hier?”

“Dag, meneer, wij zijn onderweg naar het provinciehuis. Zijn er problemen?”

“U moet òf de bus verlaten, òf uw hoofddoek afzetten. Wij nemen aan dat u op de hoogte bent van deze regel?”

“Maar dat is toch onzin, meneer. En die jongens daar met die capuchons op? Moeten die niet de bus uit dan?”

“Nee, dat is anders. Wij, echte Nederlanders, vinden het dragen van een hoofddoek een vorm van onderdrukking en discriminatie van vrouwen. Dus tenzij u een door uw man ondertekende onderdrukkingsverklaring kunt tonen, moeten wij u vragen de bus te verlaten.”

“Een onderdrukkingsverklaring? Die hebben we niet. Nooit van gehoord ook.”

“Deze kunt u halen bij het provinciehuis.”

Boerderij Het Binnenhof

Kippen zonder kop
vol overgave broedend
op windeieren.

Schrijfveer over: ”Broedplaats voor orkanen.”

donderdag 10 februari 2011

Tuig

DEN HAAG - Asociale veelplegers moeten worden geïsoleerd in speciale tuigdorpen met wooncontainers, ver buiten de bewoonde wereld.
Daarvoor pleit gedoogpartner PVV bij het kabinet. Geert Wilders wil dat in elke provincie zo’n tuigdorp wordt opgericht.

----

Om veelplegers uit onze straat te weren
Moet er een tuigdorp worden ingericht
De PVV verlangt streng staatstoezicht
In wooncontainers zullen we ze leren

Maar als we overgaan tot deze actie
Wat moet Geert dan nog met een halve fractie?

Onderwijs

Luid protest van 10.000 leerkrachten en leerlingbegeleiders tegen de voorgenomen € 300 mln bezuinigingen op onderwijs.

----


Bezuiniging noch kaalslag mag het heten
Want Marja investeert in kwalitéit
Nu zij in zwart en wit de scholen scheidt
En onderwijs de rugzak kan vergeten

Maar ooit betalen wij een hoge prijs
Is de minister wel van bóven wijs?

Ik kan het nog

Aangekoekte woorden in mijn hersenpan
een stollende brei, taaie strengen
die terugschieten als ik er in roer
en een regel wil oplepelen

wat zal ik doen:
alles weggooien en opnieuw beginnen
uitkoken met soda of een elektroshock
vragen om een pilletje om te vergeten
dat ergens een probleem was.

woensdag 9 februari 2011

Afvallen deel 2

Een maand eerder.
'Kijk Meneer Pasquali, in dit schema zit u ongeveer hier'.
Mijn jonge blonde praktijk verpleegkundige is niet ouder dan 25 en wijst met een prachtig ontworpen wijsvinger naar een grafiekje en een getal.
'Dit is uw BMI, uw Body Mass Index waarde.' Ze spreekt Engels met een betoverend, licht bekakt accent en rekt het Máss een tikje uit. De woorden wentelen door de spreekkamer.
Ik concentreer me op de afbeelding en zie dat ik op een schaal van groen, via geel naar rood de gele sector al voor een groot gedeelte achter me heb gelaten. Ik dreig in de gevarenzone terecht te komen.
Al die gezelligheid drijft me onontkoombaar naar een roemloos einde als jeugdige maar helaas volvette senior. Als ik zo doorga zullen mijn vitale onderdelen er op een dag plotseling de brui aan geven.
Daar moeten we iets aan doen, zegt ze vastberaden terwijl ze een lange lok uit haar gezicht strijkt.
'We', denk ik met een wezenloze glimlach. We gaan er wat aan doen, gelukkig.
Even daarvoor heb ik met kleren aan en mijn adem in op haar weegschaal gestaan die structureel 2 kilo meer aangeeft dan het exemplaar in onze badkamer.
Bovendien blijkt zij niet bereid voor schoeisel en kleding meer dan één kilo af te trekken, terwijl ik daar thuis veel ruimhartiger in ben.
Zij besluit mijn poging tot discussie met de woorden: 'Het blijft teveel'. En nu zitten we aan haar bureau om maatregelen te bedenken.
De sausjes moeten eraf, de roomboter moet eruit, louter olijfolie wordt het devies. Geen transgene vetten, snacken en zout is taboe, hooguit twee glaasjes per dag, bewegen, regelmaat, discipline en doorzetten.
Het is ontmoedigende taal die over het beukenhouten bureau op me afzweeft.
'Zwemmen, is dat iets voor u', suggereert ze met een wijde lichtblauwe blik.
Zwémmen; mijn laatste poging tot een sportief begin van de dag in het water smoorde destijds in te kleine badhokjes, ijzeren kledinghaken uit een SM kelder met onduidelijke uitsteeksels waar mijn onderbroek en sokken vanaf gleden om als dode cavia's in stilstaande plasjes op de vloer te blijven liggen. Het polsbandje met het sleuteltje voor de kledingkast, dat ik meermalen van de bodem op moest vissen, ijskoude douches en een hardnekkige voetschimmel.
Daarbij kon ik niet zo vroeg bij de zweminrichting arriveren of er lagen al dikke vriendinnen met degelijke badpakken in het water, die per twee evenveel ruimte innamen als een heel waterpoloteam en luid keuvelend maar niet te passeren voor me uit bleven drijven. Neem daarbij de slokken chloorwater die ik in het voorbijgaan ongewild tot me nam en de fantasie over wie er voor me stiekem in het water had gewaterd.
Dat alles ramde de zwemdrift er definitief uit. Bovendien werd ik op mijn eenzame tocht, ondanks mijn snelle Speedo zwembrilletje, per baan wel drie keer gepasseerd door een strakke borstcrawlgorilla die boeggolven van een halve meter hoog achter zich opwierp.
'Ja, zwemmen misschien is dat wel wat', mompel ik gedienstig.
'Nou meneer Pasquali, dan gaan we er tegenaan. Over twee maanden terug.'
Vervuld van hele en halve voornemens stap ik naar buiten.
Het is gaan motregenen.

dinsdag 8 februari 2011

Malaise

In Caïro staat een plein vol demonstranten
Iran beledigt ons tot op Ben Bot
De JSF zorgt elke keer voor mot
Groen Links wordt gehalveerd zeggen de kranten

Maar dat is nog niet alles, want ik vrees
Een zeperd straks in mei met de drie J's.

maandag 7 februari 2011

Woei!

Woest waait de wind
om mijn huis en hoofd
Ik raak ervan in de war
en mijn haar ook.

zondag 6 februari 2011

Boer

'Ik heb zo het gevoel dat ik moet kiezen
En dat voelt best wel moeilijk, wat voel jij
Voel jij misschien hetzelfde voor mij
Of heb je iets van; bang me te verliezen?'

Yvon en KRO, wat ik bedoel
Ik ga straks iemand sláán, dá's wat ik voel!

le petit chien blanc

Het was augustus 2005 en ik mocht mee op vakantie naar Frankrijk.

Vive la France! Ja ik ben ook op vakantie geweest de afgelopen zomer. Ik
mocht met baasje mee logeren in het vakantiehuis van Maxime en haar baasje. Siempie is mijn hartsvriendin. Ze is tweemaal groter dan ik en draait met haar achterste als ze blij is. Dat doet ze dus altijd als ze mij ziet. Het vakantiehuis staat in Yonne, een streek ergens in het noorden van Bourgondië.

Het hele verhaal met foto's en al op mijn Snuffelhoek

Afvallen deel 1.

Het is mooi geweest. Ik ben geen gezicht meer. Er moet streng en rigoureus worden ingegrepen, De kilo's knallen er aan alle kanten uit. Zelfs in de badkamer probeer ik een blik in de spiegel te vermijden dan wel de buik in te trekken op het moment dat ik onopgemerkt langs wil flitsen. En dat terwijl Mw. Pasquali niet eens in de buurt is.
Ik wil mijn lichaam terug, tenminste zoals het was in versie 2.0 toen ik als jonge God wel twee overhemden in mijn broek kon proppen terwijl ik ze er tegenwoordig quasi nonchalant overheen moet laten hangen. Terug naar het formaat waarin ik thuishoor en waarin ik niet alle ironie en bon mots over goed gereedschap en afdakjes te hulp hoef te roepen om nog een enigszins acceptabel zelfbeeld overeind te houden. Als pro Pasquali aanhanger besluit ik tot onmiddellijk ingrijpen.
Verandering, en wel via een strakke, projectmatige en rationele aanpak;
Probleemanalyse ----> doelbepaling ---->veranderingsstrategie ----> actieplan.
Wat is het probleem? Verrassende gewichtstoename waarschijnlijke oorzaak teveel, te vaak, te vet en te lekker eten.
Waar willen we naartoe? Snel en verantwoord afvallen, evt doorstoten naar sixpack.
Wat is de strategie? Minder en viezer eten
Maar hoe?
Om te beginnen verwijderen we met een zucht de resterende borrelnoten en zoute pindás uit de keukenla. Tezamen met de speculaasjes, macaronikoeken, cheese buggles en de repen 72% chocola, vanwege elke dag tegen de hoge bloeddruk. Daarna inspecteren we de koelkast op halve Gelderse en Kips worsten, boursin kuipjes, spuitbussen echte slagroom voor op de chocoladevla en dat stuk volvette 48 plus kaas voor blokjes bij de wijn s' avonds als het diner gezakt is.
Daar raken we een gevoelig punt: De alcoholische versnaperingen.
Om niet te snel een betreurenswaardige beslissing te hoeven nemen wend ik mij tot de dieetgoeroes.
Wat zegt Sonja over rode wijn. Ik lees in een van haar boodschappenlijstjes: 4 glazen rood of rosé. Dat klinkt zuinig maar bemoedigend, tot ik ontdek dat dit de aanbevolen hoeveelheid voor een hele week is.
Exit Sonja, die ik trouwens toch al verdenk van vieze dingen met die enge Felderhof en daar zou ik dan bij elke hap uit haar receptjes aan moeten denken.
Dr. Frank dan, de twitterende internist, die is hot. Als ik hem google vind ik niets over de gefermenteerde druif, dat is hij blijkbaar vergeten, mooi zo, Dokter Frank is mijn man.
Geen koolhydraten zegt de dokter. Dus geen volkoren boterhammetjes met dik pindakaas en een topping van pure hagelslag, mijn eigen gebakken en eerst zorgvuldig gekookte aardappeltjes, geen rijst, diverse pasta's en Vlaamse frieten het is allemaal taboe.
Ik slik ( ook zonder iets in de mond te hebben) en kijk nog eens naar de halve Maagdenburger bol die aan mijn voorzijde ontspruit en gemoedelijk de wereld in kijkt.
Een embonpoint zeggen Bourgondische eufemisten. Maar ik niet meer, ik zie vanaf nu de waarheid recht in de ogen.
Zonder strijd geen overwinning. De beuk gaat erin.
Kijk maar in deel 2....

zaterdag 5 februari 2011

Lentedroom

Groene bomen
vangen
wind

Zachtheid in
de lucht

Kilometers
in de
benen

zon straalt
schaduw
aan mijn voeten

ontwakend uit
het ritme van het
asfalt

bomen, ruisend van geluk
vol van leven
boven water spiegelend

Congres

In hun oordeel over deelname aan de missie in Kunduz hielden de leden van Groen Links het vandaag op een motie van
'Treurnis'.

----

Hoewel het resultaat valt af te keuren
Weerklonk op het congres toch luid geklap
Voor de inténties van Yolande Sap
Voorlopig hield men het daarom op treuren

Dus als straks van Groen Links geen zetel rest
Dan geeft dat niks: Ze deden goed hun best.

vrijdag 4 februari 2011

Telefoontje

Dag Ayatollah Khamenei
Ja zeer vereerd, u spreekt met mij
Met wie?.. Met Uri Rosenthal
Het volgende is het geval
Ik moet echt even storen
Kan ik het voortaan horen
als u een Nederlandse doodt?
(Jazeker, Allah die is groot)
Want als u martelt of onthoofdt
Of anderszins een leven dooft
Dan ik moet kunnen klagen
In verband met Kamervragen
die men mij vast gaat stellen
Zoudt u mij willen bellen?
Dat kan ik dus verlangen?
Wat zegt u?...ópgehangen..

woensdag 2 februari 2011

Ruud

BELEK - Ruud Gullit heeft zijn eerste aankoop gedaan bij Terek Grozny. Musawengosi Mguni (27) uit Zimbabwe wordt overgenomen van Metallurg Donetsk

----


Ik las: 'Ruud Gullit koopt een Zimbabwaan'
En dacht; 'kun je die daar dan zo bestellen
Is dat soms 'n kadootje voor Estelle
Omdat ze mee naar Grozny is gegaan?'

Ik vind dat nog niet eens zo vergezocht
Hij heeft zijn ziel er immers duur verkocht.

dinsdag 1 februari 2011

Hofzetel (schrijfveer 1/2/11)

Op een smalle
parkbank
pas geverfd
in lentegroen

Gaven zij
wat
schuchter nog
elkaar hun eerste
zoen