Sylvio 1.

Toen ik de eerste lekke koffiepadjes uit het open pak Regular schudde had me een licht moeten opgaan.
Als verwende stedeling denk je onmiddellijk aan een productiefout bij AH.
Tere zakjes die op een maandagochtend langs de scherpe rand van een sorteermachine.. zoiets.
Vervolgens vallen me de kleine extra pure hagelslagjes op die willekeurig tussen de opeengepakte levensmiddelen in de voorraadkast verspreid liggen.
Kaarsrechte pikzwarte kegeltjes. Ik ken geen kaarsrechte hagelslag die ook nog eens niet ruikt naar hagelslag en een angstig vermoeden neemt bezit van mijn zonnige morgenstemming.
Als ik achter een rijtje conserven ook nog een aangevreten ui ontdek waar ik niet aan heb gezeten, weet ik het zeker. Muis in huis!

Ik sluit de kastdeur en overleg hoe ik Mevrouw Pasquali dit nieuws weer ga overbrengen. We kampen al met een ernstige electriekstoring, de sifon onder het aanrecht lekt,de ketel heeft kuren en de dimmers brommen. Als we teveel licht tegelijk aan hebben knalt de aardlek eruit en moet ik bij nacht en ontij met mijn zaklamp naar een schakelkast aan de overkant om ons knopje over te halen.
Kan zij dit er nog bij hebben voor ze ons avontuur afbreekt en spoorslags naar haar warme probleemloze appartement afreist.

Herfst en winter aan de bosrand was het plan. Vanuit bed gezellig kijken hoe de wind de bomen geselt met een aanstormend geloei dat alleen te vergelijken valt met het geluid van stormvloed aan het strand.
Op een knisperende ochtend de eerste vorst op de struiken zien glinsteren, koolmeesjes spotten die zich rondom de opgehangen vetbolletjes verdringen. Het is allemaal prachtig en in 3D maar ja het blijft natuur, zo'n bos.

MUIS! Ik kijk hem recht in de ogen op de bovenste plank van de kast als ik een uur later een flesje koffiemelk wil pakken. Mijn hart staat stil. Het beestje probeert in paniek tegen de achterwand omhoog te springen en verdwijnt razendsnel achter een prop plastic zakken.
Ik sla de deur dicht.
'Is er wat', klinkt het vanuit de slaapkamer.
'Neuh..'
'Jawel, ik hoor aan je stem dat er wat is.'
' Wat zou er kunnen zijn?
' Vertel jíj me dat maar.'
'We..eh.. hebben een ongenode gast.
' Nee toch.'
Mevrouw Pasquali zit rechtop in bed. Sneller heb ik iemand niet wakker zien worden.
' Waar?'
Ik leg uit.
'Het is toch geen rat hè..'.
'Nee hoor', zeg ik met mijn ongediertebestrijderstem, 'het is een bosmuisje met hele kleine poepjes.'
'Ja ja.'.
'Een Italiaans bosmuisje, liefhebber van pittige gerechten en espressootjes. Hij heet Sylvio..'
'Ja leuk hoor, maar als het Sylviá is zijn we mooi klaar.'
'Je regelt het maar', zegt ze, terwijl haar hoofd terugzakt in het kussen.
'Hoezo ik?'
'Het is jóuw muis, jij zag hem het eerst.'
Als ik even later koffie voor haar neerzet knijpt ze me onverwacht in mijn zij en roept 'PIEP'!
Mijn hart slaat over..

Morgan

Morgan is geland op Tenerife
Lekker zonder stress in zo'n container
Zachtjes toegesproken door een trainer:
' Wat is Morgie móói, wat is ie liéf '

En ik zit op mijn vliegreis naar de zon
Als opgefokte haring in een tón!

Orka Morgan is aan het eind van de middag na een rustige reisen zonder stress op het Canarische eiland Tenerife aangekomen.

In gesprek

"Lekker he, nog even en dan zit je er."
Nou, zeg dat wel. Ergens diep in mij keert mijn maag zich om.
"Heerlijk hoor, met zo'n knaloranje bank, een nieuwe keuken en die mooie ramen"
Ik hoop, dat ik me er ooit thuis voel. Het voelt nu nogal showroomachtig.
"En dan die voordeur. Wat prachtig. En zo mooi in de kleur!"
Jammer dat hij niet open gaat, hij is aan de vloer vastgeverfd.
"Denk je ook niet,  dat je over twee weken vreselijk gaat genieten?"
Ik denk, dat ik ondanks alle ellende, mijn schuurhuisje ga missen.
"Ah joh, binnen kun je toch eerdaags ook kaarsjes aansteken? Je hebt toch geen gordijnen. Wat maakt het uit?"
Dat klopt, maar in de schuur ruikt het naar CO2. Dat is een prima alternatief voor wierook. En ik ben eraan gewend.
"En wat doe je met de kerstboom? Waar ga je die zetten? Kunnen we komen met de kerst?"
Ik heb zo ontzettend geen idee. In ieder geval op een plek waar geen keuken, geen kast en geen bank staat. En nee, je mag niet komen. Ik wil eerst zelf mijn huis uitwonen.
Genier ervan he?
Tuurlijk. 

Het ziet ernaar uit, dat we over twee weken kunnen wonen. Na mijn maanden van gemopper begin ik drempelvrees te ontwikkelen voor mijn nieuwe huis. Het is te nieuw, nog niet ingeleefd en het voelt nog niet als thuis. 

Een goed gesprek.
Met, voor en over mezelf.  Elke dag opnieuw.

reacties geven

Kan met trouwschrijvers account niet meer reageren op anderen.. ook met eigen google account
lukt het niet om een reactie gepubliceerd te krijgen, stukjes plaatsen lukt wel.
Als je die ondersteunende en altijd to the point feedback niet wil missen.. geef dan een digitale hint..
Hoe kom ik ertussen..;-)

Bezoek

Ratten, muizen, vliegen, kakkerlakken
Larven, maden, mijt, neet, vlo en luis
Het knaagt en knispert in uw ziekenhuis
En is dat een patient die u hoort smakken?

Maar neem de positieve invalshoek;
U heeft wel mooi de hele dag bezoek!



Nederlandse ziekenhuizen hebben veel last van ongedierte.  Verschillende operatiekamers zijn gesloten na overlast van vliegen. 20 ziekenhuizen hebben last van muizen en ratten in de kelder en kakkerlakken in de keuken.

Bijzonder weinig familieziek

Ontvlucht huis en haard
wantrouw opkomend heimwee
vermijd feestdagen.

Naar de mensen kijken

Coco de Meyere heeft zelfmoord gepleegd. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar dat zegt, zoals u weet, helemaal niets over het belang dat zo iemand kan hebben gehad voor de Nederlandse samenleving. Inmiddels weet ik dat ze imagostyliste was en adviseuse van beroemde tv-persoonlijkheden, waaronder Linda de Mol zelf. Nieuwsgierig geworden zocht ik naar haar op het internet en belandde op haar website, die, zoals dat in dit verband enigszins ongelukkig heet, nog ''in de lucht is''.

''Wordt jouw identiteit bepaald door jouw succes of bepaalt jouw authenticiteit jouw succes?'' is de openingszin op de homepage. Het laatste is natuurlijk de wenselijke situatie en het eerste de valkuil die ons allen bedreigt en die wij moeilijk zonder mensen als Coco kunnen ontlopen. Het zou te gemakkelijk zijn om heel veel uit deze website te citeren dat nu, in het licht van haar zelfgekozen levenseinde, op zijn zachtst gezegd ongeloofwaardig klinkt. Waar het mij om gaat is dat je je soms afvraagt of er nog mensen zijn in onze samenleving die niet alleen maar bezig zijn met het beeld dat anderen van hen moeten krijgen, met presentatie, buitenkant en schone schijn. Ik voel mij soms een eenling, een buitenstaander als ik mij realiseer dat ik absoluut niet van plan ben om aan personal branding te gaan doen of mijn elevator pitch te gaan oefenen of een facebookpagina aan te gaan maken om mijzelf zichtbaar te maken onder het roepen van ''joehoe, hier ben ik!'' Je zou er soms bijna wanhopig van worden, je zou er soms bijna… Ja, je zou soms bijna dezelfde uitgang willen kiezen die Coco nu genomen heeft, maar dat klopt natuurlijk niet. Want waarom zou iemand die zo goed weet hoe het moet en hoe het hoort en die zoveel verstand heeft van authenticiteit en identiteit in een vlaag van wanhoop een eind aan haar leven maken? 

Ik voel geen enkele voldoening bij het levenseinde van Coco de Meyere, die ik tot vandaag niet kende, maar ik moet toch constateren dat haar expertise op het gebied van uiterlijkheden haar op een beslissend moment niet kon helpen om staande te blijven in een wereld die om uiterlijkheden draait. Eigenlijk stemt het droevig, dat het nu net is of er helemaal geen functionerende binnenkant meer was bij Coco. En dat ze nu, min of meer naakt, te kijk ligt voor al die mensen aan wie ze zo graag had willen uitleggen hoe je die afgang te allen tijde niet alleen dient te voorkomen, maar ook kunt voorkomen, als je maar hard genoeg je best doet en als je maar echt wilt.

Papier

Het maantje dat op sinterklaaspapier
U hartverwarmend toelacht door de bomen
Schijnt nu van de verkeerde kant te komen
De wetenschap vergalt weer ons plezier

Madrid zei desgevraagd: 'We zitten fout,
Maar er is één excuus,de Sint wordt oud.'


Op sinterklaaspapier staat de maan vaak verkeerd afgebeeld. In plaats van een avondmaan is in veel illustraties een ochtendmaan te zien. 'En dat is fout, want we hebben het over een pakjesavond en niet over een pakjesochtend', zegt hoogleraar sterrenkunde aan de Universiteit Groningen Peter Barthel.

Opleiding

Het kost ons per Afghaan een half miljoen
Om wijkagent Klaarover op te leiden
Want schieten of de Taliban bestrijden
Dat mag je van Jolande Sap niet doen

Voor 8 uur les gaat onze knip wijd open
Waarna ze naar de vijand overlopen.



De opleiding van Afghaanse politieagenten kost Nederland ruim een half miljoen euro per cursist. Dit jaar bedragen de kosten van de trainingsmissie zo'n 105 miljoen euro. In totaal worden 189 Afghaanse agenten opgeleid. Het hoofd opleidingen van de politie in Kunduz heeft daarvoor in totaal 8 uur per agent uitgetrokken.

Bed

De Nederlandse man is zeer content
Met wat hij in de sponde kan presteren
Hij denkt dat dames dat ook erg waarderen
'Ik ben een beest', zegt 90 procent

Dat kan nog flink naar boven bijgesteld
Maar ja, ze hebben mij weer niet gebeld.


Meer dan 87% van de mannen geeft aan tussen de lakens hoger dan gemiddeld te presteren. Vooral jonge mannen denken dat ze vrouwen de tijd van hun leven bezorgen. Dit is een typisch voorbeeld van mannelijke zelfoverschatting zeggen onderzoekers. Veel mannen zijn nogal gemakkelijk geneigd erg tevreden met zichzelf te zijn en willen graag opscheppen over hun prestaties. Ook als ze er weinig van bakken."

Modder

Het Midden-Oosten staat opnieuw in brand
De huizenprijs en alle beurzen dalen
De Eurocrisis valt niet te betalen
En waar zijn wij mee bezig in dit land?

Wij kijken vergenoegd naar Flats en Klodder
Naar voetbalego's rollend door de modder.

In een nieuwe episode van de Ajax soap wordt JC beschuldigd van racisme.

Riem

Men vreest voor economisch diepe dalen
Uw tientje is al 3 cent minder waard
Omdat u niets meer koopt maar alles spaart
Het wordt dus tijd de broekriem aan te halen

Mooi meegenomen toch, zo'n half maatje
Want hij zit nu nog in het verste gaatje.



De Nederlandse economie is in het afgelopen kwartaal met 0.3% gekrompen.
Meer dan de helft van de Nederlanders is te dik.

Onder de motorkap (verscheen eerder)

Het gaat er van komen, ik moet eraan geloven. Binnenkort moet ik plaatsnemen achter het stuur van Anders. Op zich niet vervelend, alleen heeft het Zweedse menneke af en toe kuren. Bij het proefrijden ging het prima maar blijkbaar voelt het groene monster zich thuis en dus vertoont hij puberstreken. Meneer weigert regelmatig te starten en de versnelling vertoont een halstarrige koppigheid.

Vaak begint het al met het openen van het portier. Dat moet met de kortste sleutel. “Voorzichtig omdraaien, schat” zegt lief. “Vooral niet forceren”. Beduusd staar ik naar de sleutel die vast lijkt te zitten in het portierslot. Natuurlijk aan mijn kant, de bijrijderszijde.
Lief heeft geen problemen met de bestuurdersdeur. Ach, ik ken mijn plaats.

Wanneer ik eindelijk naar binnen mag, slaak ik een zucht van verlichting. De lederen stoelen, met hier en daar een kras of scheur, zitten ondanks hun hoge leeftijd zacht en comfortabel. Met een luid geronk start de motor. Mooi, zo hoort een auto te klinken. Bij het achteruit rijden slaat Anders vervolgens een paar keer af. Dat ligt niet aan de auto, maar aan het gaspedaal, volgens lief. “Een mechanische motor heeft gas nodig,” roept hij opgewekt. “Beetje met je voet erop.”
Túúrlijk. Op slag heb ik heimwee naar Lars. Die kon ik tenminste met mijn grote teen bespelen.

Een paar dagen geleden, ergens in de parkeergarage van de Zweedse gehaktballenboer, toonde Anders ook al even aan zijn eigen karakter te hebben èn te houden. Na het omdraaien van het contactsleuteltje klonk er een tandenknarsend geluid, de motor sloeg aan en meteen ook weer af. Gas geven ging niet. Alsof het toevoerslangetje was afgesloten. Daar stonden we dan, niet meer voor- of achteruit te krijgen. Achter ons startte een mechanisch hoornconcert.

Contactsleutel terug omgedraaid, sleutel eruit, er opnieuw in, draaien maar en ja hoor, onze Anders sloeg aan. Begeleid door een inpandige file reden we de parkeergarage weer uit. Het zijn vrij onschuldige schrikmomenten en het komt tot nu toe steeds goed, maar dit soort autokuren baren me zorgen. Volgens lief hoort het erbij; alles wat ouder wordt, heeft nu eenmaal een karakter en dus charme. Daar zal ik hem over tien jaar nog eens aan herinneren, wanneer ik in de overgang zit.

En nu zal ik dus ook gaan rijden in onze eigenwijze bijna veertiger. Ik zie er tegenop want ik ben niet avontuurlijk aangelegd, heb weinig geduld met mezelf, laat staan met een auto. Weifelend sta ik voor de schuttingdeur, een verzameling boodschappentassen onder mijn arm geklemd. Autosleutels in mijn hand, schoudertas nonchalant om mijn hals bungelend. Wanneer ik een blik opzij werp op mijn rijkelijk met bloemen versierde fiets mèt kratje, weet ik genoeg.

Vrolijk fiets ik door de schuttingdeur naar buiten, de zon tegemoet. Morgen ga ik wel met Anders.

Zweep

Een zondig kind dient stevig gekastijd
Want dat preekt dominee vanaf de kansel
Zo'n wurm gedijt het best op een pak ransel
Want God die liefde is, wil dat het lijdt

Wat ik op zo'n moment het liefst zou willen;
Een zweep die zwiept op zijn Hervormde billen.



Ouders moeten een 'zondig' kind slaan. Die boodschap verkondigt dominee A. Vlietstra van de Hersteld Hervormde Kerk in Katwijk. Als een kind zondigt, is kastijding een noodzakelijk antwoord. Als de ouders dat niet doen, gaan ze in tegen de wil van God, is zijn mening.

Sigaret

Het merk dat uw sigarenboer verstrekt
Bevat over een tijdje sigaretten
Waar je als roker scherp op moet letten;
Ze doven als je er te laat aan trekt

Een nieuwe versie komt daarna voorhanden
Dat wordt de sigaret die niet kan branden.


Sigaretten die in de EU op de markt gebracht worden, moeten vanaf komende donderdag voorzien zijn van een speciaal soort papier dat er voor zorgt dat zij vanzelf uitgaan zodra er niet meer aan getrokken wordt.

Lek 2

De marketingafdeling van SIMSON is er goddank al die jaren afgebleven, van het rood witte reparatiedoosje met de drie bandenlichters, een rij plakkertjes, ventielslang , schuurpapier en het tubetje solutie. Ik heb de fiets op de kop gezet en draai wat aan het wiel, bij elke omwenteling komt dat venijnige kopje voorbij. Op het moment dat ik de punaise uit het rubber heb gewurmd, besef ik dat ik nu ook de locatie van het lek kwijt ben. Geen nood, als ik straks de band door een teiltje water haal geeft die onverbiddelijk zijn geheimen prijs. We zullen wel eens zien wie hier kan plakken. En hoe snel.
Mevrouw Pasquali zal paf staan als ik binnen recordtijd met een kneiterharde achterband voor het raam verschijn.
Ik draai het ventiel los, leg het apart en pak de bandenlichters uit de doos. Systematies werken nu en niet alles tegelijk doen.
Ik schuif een bandenlichter met de kromme kant onder de buitenband. Die moet eerst in zijn geheel over de velg worden getrokken om vervolgens de binnenband als een lege darm naar buiten te kunnen trekken.
Er zit een uitsparing aan de andere kant waarmee je het metalen hefboompje onder druk aan een van de spaken vast kan haken, zodat je met de volgende bandenlichter weer een stukje verder kan.
De kunst is om met zo min mogelijk bandenlichters de buitenband vrij van de velg te krijgen.
Die handigheid scheidt de klungelaars van de fietsenmakers.
Ik voel een zuchtje wind langs mijn voorhoofd strijken als de eerste bandenlichter met een droge tik vanaf de spaak wordt gelanceerd en 10 meter verder tussen de struiken belandt.
2, 2 go.
Binnenband vrij, beetje lucht erin, teiltje is overbodig tijdverlies, ik hoor het sissen als ik met mijn oor langs het zwarte rubber ga. Schuren, solutie uitstrijken , voorgevormd plakkertje erop, even drogen, band erin, oppompen, klaar. Ik heb een mooie tijd neergezet.
Op het moment dat ik de fiets weer om wil draaien hoor ik iets piepen, voorzichtig zet ik het rijwiel neer. Het kan niet, maar toch is het zo. Zienderogen verandert mijn fiere strakke band weer in een zieltogend misbaksel.
Drie gaten later ligt er een mozaïek aan plakkers over het rubber. De punaise heeft zich door mijn gewicht op de fiets aan meerdere kanten door de band geboord.
‘Ik wilde al een Amber Alert doen uitgaan’, zegt Mevrouw Pasquali fijntjes als ik 3 uur later in de vallende schemering voor het raam verschijn.
Ik doe er het zwijgen toe maar fiets nog even een rondje. Met losse handen.
Want dat kan ik ook.

Lek 1

En weer was die ene punaise voor mij. Hij lag met zijn vileine puntje naar boven onder het aanplak/prikbord bij de receptie. En niet eens zo’n druktemaker met een vrolijk gekleurd hoedje. Maar met een ordinaire koperen kop. Die ik pas zag glinsteren toen ie zich tot aan het heft in mijn achterband had geboord. Waarom ook óp de fiets balancerend tot vlakbij dat bord willen komen en dan zo lang mogelijk blijven zitten als een ware evenwichtskunstenaar. Ik bedoel niemand ziet het, het is zo langzamerhand muisstil in het park waar we onze zomerresidentie tot herfst en winterverblijf hebben opgewaardeerd. In de zomer ja, dan zwermen er campinggasten rond balie en postvakjes en kun je je nog voorstellen dat er een enkele bewonderende blik je richting op gaat;
‘Goh dat die meneer zo lang kan blijven zitten terwijl zijn fiets bijna stilstaat, kijk hij valt om, nee net niet, knap hè, wie is dat ?’
Jan Derksen, WK Sprint 10 minuten sur place tegen een of andere Italiaan op een houten wielerbaan, eind jaren vijftig? Ja ik weet het weer! Antonio Maspes en niet eens gegoogled.
Een lekke band dus die pas tot me doordrong toen ik nog snel even tegen sluitingstijd naar het winkeltje moest en mijn wiel onder me wegblubberde.
Wat te doen, wie te bellen, waarheen.
Qua reparaties kunt u mij doortrekken. Als zelf benoemde morsige lees en schrijfwurm verwaardigde ik mij tot nu toe nooit een hand vuil te maken aan kettingspanners, remblokjes of binnenbanden.
Graag betaalde ik de daartoe opgeleide professionals en kwam ik het rijwiel aan het eind van de dag met een pinpasje en een opgeruimde glimlach weer ophalen.
Maar hier is in heinde en verre geen fietsenman te bekennen.
‘Maar als je nou alleen in de woestijn was?’ Mijn vader staat naast me beneden aan het portiek en plakt mijn band. ‘Dan moest je het alleen doen.’
Ik ben echter niet van plan ooit alleen in de woestijn te gaan fietsen, ik wil meedoen met voetballen en dus kijk ik in mijn jeugdige onbezonnenheid alleen naar de andere kinderen op straat en dat breekt me nu lelijk op.
‘Ga je hem zelf plakken?’, vraagt mevrouw Pasquali vanachter haar computerscherm.
‘Natuurlijk’, zeg ik met een nonchalante fietsenmakersstem, ‘morgen haal ik plakspullen.’
‘Kun je dat dan?’ De toon waarop bevalt me niet.
‘Als ik kan helpen, mijn opa..’
Die ken ik, haar opa was enorm handig en heeft haar van alles geleerd, leertjes vervangen ,stekkertjes aanzetten, nestkastjes timmeren en nu zeker ook fietsenmaken.’
‘Je moet eerst het ventiel eruit halen.’
‘Ja’, zeg ik bits,’dat hoef je mij niet te vertellen.’

Paard

Het paard van Sinterklaas gaat met pensioen
Na 15 jaar ontheven van zijn taken
Die kou en dat geklauter over daken
En altijd weer die wortel in zo'n schoen

Geen stoomboot meer of staakt uw wild geraas
En ook geen trek meer in een nieuwe baas.



Net als Sinterbram, heeft ook Amerigo dit jaar afscheid genomen

Snor

Movember vraagt of u een snor wilt dragen
Opdat er zonder gêne wordt gepraat
Over het wel en wee van de prostaat
Gelukkig mag ik daar niet over klagen;

Mijn dokter gaf hem laatst een fikse por
En zei: 'Met die van u zit het wel snor.'


Om aandacht voor de man en zijn prostaat te vragen roept 'De Movember beweging' bekende en onbekende mannen op om deze maand hun snor te laten staan.

De ketel

Henk van der Hoeff Installatietechniek.
Met piepende remmen stopt het blauwe busje voor onze zomerresidentie.
De ketel hapert. Tenminste bij het douchen. Elke keer als ik de laatste dagen onder de massagestralen stap en mezelf, een verantwoord deuntje neuriënd, van top tot teen heb ingezeept slaat hij toe , ‘our CV from hell’, en geeft het warme water er na enkele minuten lafhartig de brui aan.
De eerste keer dat mijn ochtendritueel uitmondt in deze kille ontnuchtering moet ik mijn haar nog uitspoelen. Ongeloof en verontwaardiging strijden om voorrang op het moment dat ik een snelle stap achteruit doe. Vervolgens het dilemma; gewoon afdrogen en met een hoofd moddervet van de shampoo de dag in of.. Dan neemt Flinkik het over en dringt de kou met duizend venijnige speldenprikken mijn schedel binnen . Omdat een mens behept is met een evolutionair gevormd aanpassingsvermogen, voer ik de volgende ochtend de snelheid waarmee ik de sanitaire handelingen verricht zo op dat ik, net voordat de ijstijd intreedt, onder de straal vandaan stap en een lange neus naar de douchecabine kan trekken. Got you!
Maar ja, dat zal zo’n ketel worst wezen, en op de lange duur gaat de kwaliteit van de bewassing eronder lijden.
Dus Henk van der Hoeff gebeld.

Henk van der Hoeff is een lange blonde man van midden dertig, type boerenzoon product van het frisse buitenleven, rode konen en een open blik. Met de nadrukkelijke opgewektheid van de vakman die elk technisch probleem als een vermakelijke uitdaging beschouwt klost hij met grote stappen en luide stem ons huisje binnen terwijl hij een indrukwekkende gereedschapskist met zich meezeult.
Henk is wat later dan afgesproken.Vier uur later om precies te zijn. Dat komt, vertelt hij, vanwege de kippenstal waar hij een tijdje met de ventilatie heeft gestoeid.
Als ik achter hem kijk zie ik dat verhaal bevestigd in wat zijn profielzolen aan pluimveeresten op onze vloer achterlaten.

‘Inst.contr. EA’, knippert het display op de ketel die verdekt opgesteld in een kast in mijn werkkamer hangt.
‘Hmm, een foutmelding’, mompelt Henk.
Hij schroeft de huls van de ketel en klopt met een buitenmodel waterpomptang hardhandig op onderdelen die mij als leek toch kwetsbaar voorkomen.
‘EA, EA’ , Henk herhaalt de letters als een Zenboeddhist zijn mantra, en maakt met zijn tong tegen zijn verhemelte nadenkende tuttutut geluiden.
‘Ú heeft zeker geen boekje’, nee geen boekje , boeken zat, maar niet over de ketel.
Mijn vertrouwen in Henk krijgt een deuk als hij naar buiten loopt met de mededeling dat hij de fabriek gaat bellen. Ook bij Vaillant blijkt ‘EA’ een onbekende, en pas nadat ik Henk erop gewezen heb dat we hier te maken hebben met een BOSCH verwarmingsketel, komt er licht in de duisternis.
De luchtdrukwachter functioneert niet.! Henk is weer on track en legt mij omstandig uit dat die de verdeling van het warme water over radiatoren en douche bewaakt.
Een onderdeel van niks, maar het moet besteld.

Een week later knarsen de banden van Henk van der Hoeff Installatietechniek over het grind in onze border en verpletteren een net overgeplante hortensia tot moes.
Enthousiast komt Henk met een klein doosje in zijn enorme handen de bus uit.
‘Hier is ie’. Eenmaal binnen gaat de gereedschapskist open. Ik zie een tot wanhoop stemmende hoeveelheid tangen, draaiers en sleutels in een onbeschrijfelijke wanorde, ten bewijze van een werkwijze die niet maalt om een schroefje meer of minder.
Thuis hebben we te maken met een CV monteur die zijn gereedschap met chirurgische precisie in een attachékoffertje heeft geordend, het met tegenzin tevoorschijn haalt en zijn moersleutels het liefst zou steriliseren voor ze weer in hun houders gaan.

Henk draait, puft en schroeft en spoedt zich weer naar de bus om met een apparaat terug te keren dat hij zwoegend met twee handen over de drempel sjouwt. Een onbegrijpelijk pre-historisch monster, met slangen en poten, categorie haakse slijper en thuisbetonmolen waar je als normaal mens in Doe Het Zelf zaken met een wijde boog omheen loopt.
Nog voor ik wat kan vragen slaat met oorverdovend lawaai de compressor aan en doet ons huisje op haar grondvesten trillen.
Henk schreeuwt dat hij de zaak even door moet blazen voordat de luchtdrukwachter geïnstalleerd kan worden. Daarna zijn onze problemen voorbij, verzekert hij met een glimlach.
Grondigheid qua blazen kan Henk niet ontzegd worden, een dichte wolk oud stof drijft mijn werkkamertje binnen en slaat neer op kast, boeken, vloer, computer, bureau en luidsprekers. Voordat ik, ten prooi aan een onbedwingbare hoestbui, de deur achter me sluit,
mime ik ‘mondkapje’ naar Henk, die al proestend aangeeft een dergelijke beschermingsmaatregel totaal overbodig te achten.

‘Ínstell. Control. C1’, zegt het display wanneer ik even later op verzoek van Henk de douche heb aangezet. ‘Hmm’, mompelt Henk en meldt een telefoontje later dat nu ook het vierpuntsinlaat spruitstukje vernieuwd moet worden. En inderdaad dat moet besteld!

Als ik die avond de laatste emmer zwart water heb weggespoeld en Henk mij telefonisch voor 100% verzekerd heeft dat asbest in dit soort ketels niet gebruikt werd, ben ik hevig toe aan
een hele lange en hele hete douche. En we besluiten noodgedwongen voor een tijdje de terugreis naar het basiskamp te aanvaarden.

Na een dag of vier belt Henk, de zaak draait als een zonnetje.
Hij heeft bij de receptie maar even een sleutel geregeld, want we waren er niet.
‘En als er storingen zijn, gewoon bellen: Henk van der Hoeff!
Jullie weten me te vinden hè.?’
We weten het.

Binnen

Het oude duo is weer bij elkaar
Na John is ook zijn maatje Rijk nu binnen
Het doek kan op de show gaat zo beginnen
En op de eerste rij zit Petrus klaar

De hele hemel heeft het vast gehoord
'He Dingle, ik heb Dangle bij de poort!'

Besluit

Dus ging de duim vandaag alsnog omlaag
De rijen bij het CDA gesloten
Ferrier en Koppejan weer teruggefloten
Gewoon een doorsnee middagje Den Haag

De krokodillentranen opgedroogd 
Er kan weer vrolijk verder doorgedoogd.

De Tweede kamer besloot Mauro Manuel definitief geen verblijfsvergunning toe te kennen.