zondag 29 april 2012

Onderscheid moet er zijn

‘’Je hebt toch een onderscheiding?’’vroeg zijn zoon, toen iedereen van koffie voorzien was. ‘’Ja,’’ zei zijn vader na enig nadenken. ‘’Ja, ik heb toen een Koninklijke onderscheiding gekregen. Het heeft ook nog in het Personeelsblad gestaan.’’ ’’ Maar wat ben je dan?’’ wilde de zoon weten. ‘’Ben je ridder ofzo?’’ Zijn vader dacht weer na. ‘’Ja, het was een ridderorde, een lintje.’’ ‘’ Ja,’’ viel zijn moeder bij, ‘’je vader heeft een ridderorde gekregen.’’ ‘’ Wat dan precies?’’ wilde de zoon weer weten. ‘’Is het in de orde van Oranje-Nassau? Ridder in de Orde van Oranje-Nassau?’’ Zijn vader dacht weer na. ‘’Ja,’’ antwoordde hij toen, ’’Oranje-Nassau.’’ ‘’Ja hoor, ridder,’’ zei zijn moeder en roerde in haar koffie. ‘’Je vader is ridder in de orde van Oranje-Nassau.’’

Hij wist genoeg. Zijn vader had niet lang meer te leven, maar in de overlijdensadvertentie kon nu tenminste de correcte Koninklijke onderscheiding worden vermeld die hem bij zijn leven ten deel was gevallen. Hij wist zeker dat zijn vader dat op prijs zou stellen, ook al kon hij hem daar, vanwege diens verwarde geestelijke toestand, niet rechtstreeks naar vragen.

Toen zijn vader niet lang daarna overleed verbaasden zijn zusters en zijn moeder zich erover dat hij beslist de tekst ‘’ridder in de orde van Oranje-Nassau’’ in de advertentie en op de kaart wilde hebben. Maar hij hield voet bij stuk. ‘’Ja, ik weet zeker dat hij dat heel graag zo gewild zou hebben.’’ Het was toch een erkenning van zijn vaders verdiensten, hield hij hen voor.

En zo geschiedde. Ridder in de orde van Oranje-Nassau stond er op de kaart en in de advertentie. Veel mensen die kwamen condoleren spraken er hun verwondering over uit: dat je vader ook nog ridder was, dat hebben we nooit geweten. Ook de dominee die het In Memoriam voor zijn vader in het kerkblad schreef stond er uitgebreid bij stil.

Enkele weken na de begrafenis kwam er een brief van de Kanselarij der Nederlandse Orden. Hierin werd de nabestaanden verzocht de eremedaille in zilver verbonden aan de orde van Oranje-Nassau te willen retourneren in verband met het overlijden van de drager. Plotseling overviel hem een onbehaaglijk gevoel. Was een eremedaille niet iets heel anders dan een ridderorde? Had hij in zijn ijver om de nagedachtenis van zijn vader te eren hem niet iets toegedicht dat hij nooit had bezeten? Nader onderzoek leerde hem al snel dat het ridderschap in de Orde van Oranje-Nassau alleen voor veel hoger geplaatste figuren dan zijn vader was weggelegd. Politici, topsporters, beroemde kunstenaars, hoge ambtenaren, dat soort mensen. Voor een eenvoudige ambtenaar zoals zijn vader schoot er, als die geluk had, een medaille over. Zijn vader was zelfs geen ‘’lid’’ geweest van de Orde, maar slechts drager van een onderscheiding die aan het einde van de 19e eeuw in het leven was geroepen om ook het mindere volk een schouderklopje te kunnen geven, zonder het meteen tot de eigen kringen te hoeven toelaten. In zijn ijver zijn vader een eervol afscheid te bezorgen, had hij hem slechts belachelijk gemaakt door hem een onderscheiding toe te dichten die hij nooit van zijn leven behaald had of zelfs maar had kunnen behalen. Hoeveel lezers van de kaart en advertentie zouden afkeurend hun wenkbrauwen hebben opgetrokken of meewarig hebben geglimlacht? Ridder van de Droevige Figuur zou een betere omschrijving zijn geweest. Drager van een onderscheidingsteken dat plotseling eerder naar een uitgelopen vierdaagse dan naar iets anders leek te verwijzen.

Verschillen moesten er nu eenmaal zijn. Onderscheiding. Het woord zei het al.

vrijdag 27 april 2012

Wéér niet..

Kom net bij het gemeentehuis vandaan
Daar kwam ik ook de burgemeester tegen
Ik vroeg hem: 'Waarom heb ik niks gekregen
Is uwe excellentie iets ontgaan?'

Ik schudde hem een paar keer heen en weer
'Hou op', riep hij, 'ik héb geen lintjes meer!'

Vandaag was de jaarlijkse lintjesregen.

------

( ik heb op deze site dus toch maar even
mijn driehonderdste dingetje geschreven..!)

donderdag 26 april 2012

Diederik

Het politieke handwerk is een vak
Van strategie, tactiek en intuïtie
Soms kies je pijlsnel voor een coalitie
Want anders naait de rest je in het pak

Die Samsom heeft dat nog niet in de smiezen
Wél hoe je 12 september moet verliezen.

De PvdA staat buiten het historisch snelle begrotingsakkoord dat vandaag alsnog
door vijf partijen gesloten is.

dinsdag 24 april 2012

Eendjes



De man die op het rijwielpad een eind verder voor me uitsloft, heeft de weifelende gang van iemand waar niet op gewacht wordt. Als ik dichterbij kom lees ik de strakke letters die achterop zijn vale werkjack zijn gedrukt ; 'Wim Beus Bouwmaterialen.'
Toch maakt hij niet de indruk op weg te zijn naar een klus. Integendeel, als het kon zou hij zijn schouders aan de kant van de weg achterlaten, zo lijken ze hem tot last te zijn. Als ik hem passeer wijkt hij uit naar de berm.
Er hangt een sluier van verlatenheid om hem heen die mij een extra slag op de pedalen ontlokt. Wij gewone mensen houden niet van de geur die vlakbij de afgrond hangt.
Dan gaat mijn blik verder opzij en zie ik twee piepjonge eendjes achter hem aan waggelen. Een golf van verbazing en vertedering trekt door me heen.
Ik rem.

' U heeft gezelschap', wijs ik.
Zonder om te kijken blijft hij staan. Zachtmoedigheid trekt over zijn vroegoude gezicht.
' Ik ga ze leren zwemmen', zegt hij.
' De moedereend is een week geleden op de vlucht geslagen voor een roofvogel, die heeft de rest van het nest verscheurd. Nu zien ze mij als hun moeder dus slenter ik maar een beetje voor ze uit zodat ze me bij kunnen houden.'
Hij slaat de boord van zijn schipperstrui terug en toont de harde witte vlekken die er ingetrokken zijn.
'S avonds kruipen ze hieronder, bij mijn nek. Ja, zindelijk kan ik ze natuurlijk niet maken.'
'Dus overal waar u gaat?'
'Als ik even alleen weg wil moet ik ze opsluiten en dan blijven ze piepen tot ik terugben.'
'En voeren?'
'Blaadjes sla en witbrood. Het is wel een hoop zorg, maar een maand geleden,..mijn vriendin, hij aarzelt en kijkt weg. 'Overleden', zegt hij zacht tegen niemand in het bijzonder.
Dan wappert hij met zijn handen alsof hij de beelden weg wil waaien.

'Goh', val ik stil.
'Oh', nee, het is goed zo hoor', vat hij een oceaan aan verdriet samen.
'Maar nu heb ik hun'.
De eendjes zijn er achter hem in het gras bij gaan zitten.
'En nu ga ik naar de vijver, want ze moeten toch ééns het water in, hè jongens.'
Hij hervat zijn wandeling en ik stap op mijn fiets.
'Succes', roep ik.
Hij knikt.
'U bent de zoveelste. De mensen zijn nog nooit zo aardig geweest als vandaag.
Dat komt door hun.'

Tot aan huis heb ik de weg en de wind nodig voordat de schaamte wat is weggetrokken.













zondag 22 april 2012

Troost



Als kind kreeg ik steeds hun verjaardagskaart;
De neefjes waren vást van plan te komen
Maar ja, hun luie oom lag nog te dromen
Zó jammer, toch gefeliciflapstaart..

Dus ook al is zijn coalitie stuk
Mark Rutte staat wél mooi in Donald Duck!

Het gedoogkabinet is niet meer. Maar Mark Rutte ervaart zijn optreden in de nieuwe Donald Duck als het hoogtepunt in zijn carrière...

zaterdag 21 april 2012

Om

't Kabinet, het is gevallen
't Kwam door Wilders.
Die zei: “De ballen!”

Kaboem!

en het kabinet viel.










(en even testen of het posten van berichten nog werkte en: jawel)

Duck

Wie kan alles weer terugzetten naar het vorige publicatiescherm? Ik had hier een versje neer willen zetten maar hij accepteert geen afgekorte regels..hopeloos..waarom/wie/wat maakt weer zo'n rampzalige update..?

vrijdag 20 april 2012

Polderen

Henk Bleker denkt met zelf geschreven brieven
De Kamer voor zijn polderplan te winnen
Door toestemming van Brussel te verzinnen
Weet hij de Leden  danig te ontrieven

Zo blijft de soap rond de Hedwichepolder
Vermakelijke vaderlandse kolder.


Staatssecretaris Bleker kon de Kamer geen brief overhandigen
waarin de Europese Commissie toestemt in het gedeeltelijk
onder water zetten van de Hedwichepolder.
Ondertussen eist de PVV een Zeeuws referendum.

donderdag 19 april 2012

Losgewoelde tijd

Ik graaf in mijn verleden
herinneringen hopen zich op

als een blinde mol ren ik
na afloop door mijn labyrint.

Secretaressedag

Het is vandaag secretaressedag
Ik heb dan ook zélf koffie ingeschonken
En dat gezellig met haar opgedronken
Beloond werd ik met een charmante lach

Ik dacht nog, als ik bloemen voor haar pluk
Maar ja die versjes,..het is druk, druk ,druk!


19 april; Secretaressedag..

woensdag 18 april 2012

Real, live, soap. (nieuwe poging, schieten mag!)

Sinds kort volg ik een internetsoap. Best bijzonder want er wordt vierentwintig uur per dag live uitgezonden en soms moet ik natuurlijk ook een beetje slapen.

Ik volg het verhaal van Olivier en Olivia, een jong ooievaarstel, symbool van de voortplanting, van de kindertjes. Samen wonen zij in “het verwende nest” dat gelegen is op de kerktoren van een klein dorpje, ongeveer tien kilometer hiervandaan. Op het randje van het nest is een webcam geplaatst, zodat ik nagenoeg 24/7 kan meegenieten met het stel.

Die Olivier is een handigerd. Van beroep is hij nestenwever. Zelfs met wat kersttakjes komt hij een heel eind. “Het verwende nest”, het nestje van Olivier en Olivia, is dan ook van alle gemakken voorzien, inclusief een laminaatvloertje en een luxe keuken met kookeiland.
De vrouw van Olivier, de lieflijke Olivia, kookt graag. Tenminste, wanneer ze niet hoeft te werken. Ze heeft een leuke baan als hoofd-kraamverpleegkundige binnen het plaatselijke kraamhotel. In de avonduren studeert ze voor verloskundige.

Ondanks de voorspoed buiten het nest, gaat het nu, na vierendertig afleveringen, niet zo goed met Olivier en Olivia. Het stel beleeft een crisis. Beiden willen graag ooievaarskindertjes krijgen. Helaas gaat dat niet zomaar. Na wat onderzoeken is gebleken, dat Olivier op zwart zaad zit en dat de eieren van Olivia zijn verschrompeld. Een slecht eierstokklimaat, een soort zure regen in de buik.

In aflevering vierenveertig opteerde het stel voor ooievaareiceldonatie. Daarvoor moesten ze helemaal naar Zuid-Afrika. Want daar doen ze niet moeilijk over het exporteren van nageslacht, zolang je dat maar te eten geeft en verder opvoedt. Na een medische keuring door de ballotagecommissie kwam het rond en werd er een donorcel besteld. Via internet, natuurlijk. Zo rond halverwege mei zou het ei, hun ei, gebracht worden. Per dag konden ze inloggen op www.ooievaartekoop.sudaf om na te gaan hoe het gesteld was met hun nesteling.

In aflevering tweeënvijftig werd “Het verwende nest” verbouwd. Er kwam een verdieping bovenop, een kraamkamer. Met een klein torentje, idem als die van de kerktoren. Olivia was apetrots op haar Olivier. ’s Avonds was ze druk aan het breien. Eiwarmertjes, voor de koude lentenachten. En ze naaide gordijntjes, Voor over het kleine ledikantje, dat olivier van wilgenhout in elkaar had getimmerd.

Aan hun droom kwam een abrupt einde, in aflevering zesenzestig. Halverwege de reis van de Zuid-Afrikaanse nakomeling, werd de koerier van de eiceldonatiedienst onwel en stortte neer. Het aanstaande nageslacht, amper een week oud, nam hij met zich mee de diepte in, ergens in de Atlantische Oceaan.

Inmiddels zitten we op aflevering vijfenzeventig van de soap. Olivia heeft inmiddels het bordje “Verwende nest” vervangen door “leeg nest”. Begrijpelijk. Met zijn allen leven wij vanuit de mensenwereld mee, via internet. Men zegt, dat er ergens nog een vage vriendin van Olivier rondloopt. Zwanger. Ik blijf het spul volgen. U ook?

http://www.beleefdelente.nl/vogel/ooievaar

dinsdag 17 april 2012

Bezoek

Wij hebben oude banden met de Turken
Nu  is hun president vandaag te gast
En Rutte houdt zijn hart angstvallig vast
Want Geert vindt het maar Ottomaanse schurken

Dus als hij dat bezoek straks wreed verstoort
Heeft Mark zoals gewoonlijk niets gehoord.

Vandaag begint het staatsbezoek van de Turke president Gül aan ons land. De onderhandelingen in het Catshuis bevinden zich in een kritieke fase maar liggen tot donderdag stil.

zondag 15 april 2012

Plof

In kippenkring is blij gereageerd
Nu Unilever is gestopt met ploffen
'N hen verklaart: 'Dat noem ik nog eens boffen
We kregen onze kont niet meer gekeerd.'

Ze kakelde:  ' Het leven wordt nu beter
Misschien per kip wel twintig centimeter.'


Unilever stopt met het gebruik van snelgroeiende plofkippen.
Onduidelijk is hoeveel ruimte de kippen voortaan krijgen.

zaterdag 14 april 2012

Bedreiging

Het is geen angst voor de vijand of zijn wreedheid
ook niet de angst voor dood of duisternis
die mij weerhoudt door de poort van dit gebied te gaan

het is de angst voor het verlies van de herinnering
aan het domein van stralend licht en overvloed
dat ik achter mij laat

als ik straks te midden van donkerte en geweld
mij mijn afkomst niet meer herinner
wie ben ik dan nog?


donderdag 12 april 2012

Jan


Rapport van de commissie Jan de Wit:
' Er is tijdens de crisis moet u weten
Door Bos met uw belastinggeld gesmeten
Zodat het nu een beetje tegenzit

Behalve voor bestuurders van de banken
Die u alsnog heel hartelijk bedanken.'

dinsdag 10 april 2012

Tuin


De mannen van de tuin zitten aan tafel. Ze wachten op koffie en draaien alvast een zware. Tuitjes. De toeter van tabak aan het ene uiteinde, het dunne trekdeel aan de andere kant. Ze verspillen geen kostbare rookwaar en de peuken gaan mee totdat ze hun vingers branden. Ze behandelen de pakjes shag als dierbare kleinoden. Het zorgvuldige gebaar waarmee het afgerukte plukje in de baal wordt teruggedrukt, het plakkertje waarmee de dubbele flap wordt afgesloten, het pakketje dat met een liefkozend gebaar in een binnenzak van de werkjas verdwijnt. En dat alles zonder op of om te kijken. Nicotineveteranen.
Als 4 jarige stopper kijk ik likkebaardend toe.

Hun werkrelatie is een gedoogakkoord tussen twee mannen die dagelijks tot elkaar veroordeeld zijn. Ze maken er het beste van en bestoken elkaar met overbekende grappen waar ze zelf afloop en weerwoord feilloos van kennen. De een als aangever, de ander als afmaker maar net zo vaak andersom. Het is een doorlopende voorstelling in talloze variaties. Zo moet Toine het allemaal nog leren, is Carl eigenlijk via een subsidieregeling voor kanslozen in dienst en moeten we het maar niet te ingewikkeld voor hem maken.

We geven onze voortuin in hun handen en dus is er naast koffie ook appeltaart met slagroom. Dat was gisteren tijdens hun eerste bezoek half
begrapt en afgesproken want lange ervaring met werkmensen heeft ons geleerd dat een dergelijke geste het resultaat vaak ten goede komt.
Ze gebruiken hun consumptie met overgave, achterover geleund in de tuinstoelen als oude bekenden en wij lachen mee, zijn met opzet nooit leuker en veinzen verrassing over de bonmots die heen en weer vliegen.

Dan klinkt Bohemian Rapsody, de ringtone van Carl. Hij haalt zijn smatphone tevoorschijn, kijkt even naar het scherm en zegt tegen Toine:
'Zie je wel, wat zei ik je ,van mijn meisje..Hou van je Xxx".'
Nu de liefde eenmaal de werkvloer betreden heeft is er geen houden meer aan. Zo weet Toine te melden dat hij zijn geliefde die stage loopt
in Berlijn elke weekend achterna reist.
Het kost hem zijn volledige salaris, maar dat kan hem niets schelen. Carl denkt daaroverheen te kunnen met de mededeling dat hij dagelijks scabreuze briefjes tussen zijn boterhammen vindt.
' Weet je wel zeker dat je het goede trommeltje mee naar je werk neemt', treitert Toine.
Ik zie mevrouw Pasquali een blik op mij werpen die suggereert dat ik ook weleens iets met haar boterhammen..en voordat intieme details ons deelachtig worden, sta ik op en zeg:
' Heren, de plicht roept.'
De mannen van de tuin doven hun peuken en komen in beweging.
' Even zien hoe jij de zaak nu weer gaat verprutsen', zegt Toine.
' Op een dag vinden ze jou in een composthoop', antwoordt Carl.
Schaduwboksend verdwijnen ze richting voortuin.

maandag 9 april 2012

Paasbest


'T was pietenweer, de Pasen zit er op
We zijn maar eens in eigen land gebleven
En hebben heel veel extra uitgegeven
Zo komen we er lekker bovenop

U ook weer op de meubelboulevard?
Dat krijgt zo'n crisis toch maar voor mekaar!

Ondanks het weer was het een ouderwetse Top Pasen.
600 miljoen besteed, duizenden op de meubelboulevards, horeca tevreden, file op weg naar huis. Wat wil 'n mens nog meer.

Paasgedachte


Heel de dood
gaat naar de knoppen

het leven barst
van heimwee
uit zijn voegen.

donderdag 5 april 2012

Scheppen

Scheppen is maken, creeren. Scheppen is orde op zaken stellen; graven, speuren en zoeken.

Na veel vijven en zessen, getwijfel, gedraai en geneuzel is de kogel door de kerk. Onze zoon heeft mogelijk dyslexie. Het getwijfel kwam van mijn kant. Al jaren probeer ik tevergeefs aan de bel te trekken maar blijkbaar heeft de basisschool de klepel van de klok verwijderd; zij waren doof voor mijn gerinkel.

Mijn getwijfel wordt niet zozeer veroorzaakt door de specifieke kenmerken die zich bij dyslexie kunnen uiten, dan wel door de a-specifieke kenmerken. Op late leeftijd pas kunnen fietsen. Geen klok kunnen kijken en dus steevast te laat komen. Afspraken die over tijd gaan, zijn rampzalig binnen ons gezin. Tot slot: lang doen over een zwemdiploma. Ik heb lichtjaren aan de rand van het zwembad doorgebracht.

En nu moet ik scheppen. Orde in de chaos, die op zolder heerst. Vorig jaar heb ik alle belangrijke papieren met een Hoofdletter zo zorgvuldig opgeborgen vanwege de verbouwing, dat ze niet zonder slag of strijd zijn terug te vinden. Gewapend met goede moed vertrek ik naar zolder. Gelukkig heb ik de CITO score apart gehouden, op een ander Speciaal Stapeltje, ook met hoofdletter. Dat weet ik nog, omdat ik vorig jaar al wist, dat ik dat papiertje dit jaar nodig zou kunnen hebben. Verderop, ergens in een vergeten laatje, vind ik de rapporten van de basisschool. Vanaf groep 2. Vertederd blader ik ze terug.


Nu de uitkomst van de entreetoets nog vinden. Uit 2010. Na een stief halfuurtje vloeken en zweten, vind ik ook dat belangrijke papiertje terug. Notabene onder de gebruiksaanwijzing van de magnetron, die we moesten aanschaffen, doordat de oude halverwege de verbouwing kapot ging. Dat scheelt, dan kan dat nagenoeg nieuwe apparaat direct op marktplaats.

Met armen vol werkboeken, schriften, rapporten en uitkomsten van CITO danwel Entreetoets klauter ik langs de vlizo naar beneden. Alles verdwijnt in een grote map waarop ik met zwarte viltstift “DISLEKSIE” kalk. De schoolcarriere van pubermans gevangen, in een map.
Eenmaal beneden verraadt een “pling” , dat ik elektronische post heb gekregen. Vast van de dyslexiemevrouw. Gisteren heb ik haar gebeld, ze klonk erg aardig. Ze zou vragenlijsten sturen, voor ons en voor de school. Het klopt, er is disleksiepost. Met vragenlijsten voor ons en een vragenlijst voor de school.

Een van de vragenlijsten mail ik door, naar de oude juf van pubermans. Per slot van rekening heeft hij het grootste gedeelte van zijn onderwijscarriere op de basisschool doorgebracht. En daar hebben ze het of liever gezegd hèm, over het hoofd gezien. Tenminste, zo denk ik erover.
De andere vragenlijst gaat naar de huidige school van pubermans. Naar de “vreselijke juf van Engels”. Voor mij is ze niet zo vreselijk. Zij is de eerste, die zaken bij pubermans heeft gesignaleerd, die anderen –al jaren- over het hoofd zagen. Bovendien nam ze ook mij serieus. Ook niet onbelangrijk.

In twee dagen tijd zes mails verzonden, vier telefoontjes gepleegd, een afspraak gemaakt en bergen informatie verzameld. Zonet zijn de laatste twee mailtjes de deur uit gegaan. Als dat geen scheppen is. De scholen kunnen aan de slag; hopelijk verschaffen ze duidelijkheid. En hopelijk doen ze dat ook op tijd. Lief en ik gaan ook scheppen vanavond. Eerst vanaf onze bordjes, daarna worstelen we ons door de vragenlijst voor ouders.

Bla..


Ik hoop toch echt dat ú er iets van snapt,
Een nieuwe terrorist is opgedoken
John Leerdam heeft er schande van gesproken
En nu is hij zelf plotseling opgestapt

Zo geef je de terreur toch vaste grond;
Want die Jablabla loopt nog steeds vrij rond!


PvdA kamerlid John Leerdam is opgestapt nadat hij tijdens een interview voor het radioprogramma van Giel Beelen de indruk wekte op de hoogte te zijn van de vrijlating van een verzonnen terrorist.

woensdag 4 april 2012

Gerd



Angola is een heel eind hier vandaan
Dus Leers dacht maar eens flink te moeten wezen
Door Mauro daar alsnog de les te lezen
Want goed voor zijn imago en zijn baan

En burgemeesters dreigt hij met de wet
Toch wordt hij binnenkort zelf uitgezet.

Gerd Leers zei in een interview met Trouw dat Mauro ook na zijn studie niet zeker is van een verblijfsvergunning. 40 burgemeesters weigeren medewerking aan het uitzetten van asielzoekers en Geert Wilders schijnt hem nu te willen vervangen.
















dinsdag 3 april 2012

Bedrog (schrijfveer)

In de winter pakte hij net iets te trefzeker de suikerpot uit haar kast. Een kast waar verder, behalve de eigenaresse, niemand toegang toe had, zelfs ik niet. Even bleef zijn hand onzeker boven het aanrecht hangen. Er verdwenen twee klontjes suiker in haar thee, welke tot dan toe suikerloos was geweest.

Samen leunden zij tegen het aanrecht, keuvelend. Mijn zwager en mijn vriendin. Zij was dat voorjaar weduwe geworden, hij had verstand van financiele zaken. Het leek ons mooi, om hem haar zakelijke belangen te laten behartigen. Dat had hij ook voor ons gedaan.

Die week paste ik op het huis, op de kinderen maar niet op mezelf. Mijn man 160 kilometer verderop. Onschuldig, onwetend. Mijn onderbuiksgevoel, zwaar als mijn gemoed, negeerde ik.
De tafel werd gedekt. Zonder te vragen werden de dinerborden als vanzelf door mannenhanden uit de kast getoverd. De bordjes voor de meisjes werden op de goede plaats gezet, evenals het gekleurde jip en janneke bordje voor de jongen. Mijn jongen kreeg een visitebord. Met een te grote lepel.

Het gesprek aan tafel liep té gesmeerd. Net iets te vaak werden er voor mij onbekende anekdotes aangehaald, over gebeurtenissen welke ik niet kende. Over vragen, waarop ik het antwoord niet wist en zweeg. Haar huishouden werd die week mijn vakantiehuishouden. Zij was elders. Met haar hoofd, tenminste.

Voorjaar. Een logeerpartij in een Zeeuws kasteel. Met dezelfde personen, vermeerderd met andere leden uit de betrokken huishoudens. Te vaak werd net op tijd de luier van de jongste van haar kinderen verwisseld. Foutloos. Ineens mocht de luier in de kliko. Er werd gepraat en gewandeld, maarniet met iedereen.
Na het kasteelgebeuren kwam vriendin logeren. Zonder kinderen maar met een beschadigde bus. “Verkeerd geparkeerd,” was de verklaring, evenals “tja, anderhalf jaar niet in Amsterdam geweest.” Het leek aannemelijk.

In de nadagen van de lente kocht zwager een huis, dat nog gebouwd moest worden. Halverwege staakte hij de bouw. Zowel van zijn huis als van zijn huwelijk. In de zomer vertrok hij. Ik was getuige, verfde zwijgend zijn kozijnen, zijn portaal en zijn muren. Verbijsterd, verbitterd troostte ik zijn gewezen vrouw.

In de herfst kwam de vraag of ik getuige wilde zijn van het huwelijk, “uit liefde ontsprongen”. Ik was toch zeker, samen met mijn lief, zijn broer, de bron geweest van alle goeds, van hun onbegrensde liefde.

In de herfst werd mijn vriendin mijn schoonzus.

Ik de hare niet.


zondag 1 april 2012

april



Ik ben vandaag nog nergens ingetrapt
Want ook al zeggen ze: ' Je gulp staat open'
Of: ' Getver, waar heb jij net in gelopen?'
Ik word niet beetgenomen of begrapt

Maar wel zie ik bij u, nee sta eens stil
Wat doet die groene kikker in uw bil ?