Boekverbranding

Vandaag heb ik het weer eens geprobeerd. Ik reisde naar Rotterdam en meldde mij aan een balie. Een vriendelijke mevrouw nam mijn jas aan en leidde mij een vertrek binnen waarin een veel te grote vergadertafel stond opgesteld met aan weerszijden symmetrisch een aantal stoelen. Als u aan die kant wilt plaatsnemen, wees ze en vroeg of ik iets wilde drinken. Terwijl ik mijn automatencappuccino afwachtte staarde ik naar de stoel tegenover mij, waarop mijn gesprekspartner naar verwachting zou plaatsnemen. De afstand was imponerend en zou in het gesprek niet worden overbrugd.

De man tegenover mij was gereserveerd, maar niet onvriendelijk. Hij stelde de gebruikelijke vragen, ik trachtte mijn antwoorden niet al te ongebruikelijk te laten klinken. Er sprong geen vonk over. Op het eind deelde mijn gastheer mee dat er nog meer kandidaten waren. Het afscheid was kort, met overdreven veel deuren die overdreven hoffelijk voor mij werden opengehouden. De laatste deur moest vanzelf opengaan, maar weigerde aanvankelijk dienst. Zo energiek als ik voor het gesprek was geweest, zo leeg voelde ik mij nu. Ik slofte naar de tramhalte, lunchte op het Centraal Station met een appelflap en een reep chocola en viel in de trein naar Utrecht in slaap. Tijdens de fietstocht naar huis speet het mij dat ik geen normale lunch had gebruikt. Toen ik thuiskwam was er gelukkig niemand om mij te vragen hoe het was gegaan.

Nu is het avond. Ik zit op mijn werkkamer en probeer te begrijpen wat mij vandaag, tegen beter weten in, naar Rotterdam dreef. Ik staar naar de boeken die ik in de loop van tientallen jaren om mij heen heb verzameld. Voor het eerst denk ik: ze kunnen me allemaal gestolen worden. Wat moet ik met alle filosofie, psychologie, psychiatrie en poëzie als ik uiteindelijk toch gewoon mijn heil weer in plaatsen als Rotterdam ga zoeken? Waarom heb ik alleen van de Bijbel al zeven verschillende vertalingen staan terwijl ik weet dat het verlossende woord er niet in te vinden is? Ik krijg plotseling een sterke behoefte om al mijn boeken weg te doen. Te verbranden misschien wel. Een perspectief te forceren. Duizend kilo boeken ruilen voor één gram inzicht. Een miljoen bedrukte pagina's ruilen voor één frase die iets zou kunnen verhelderen. Een leven lang lezen inruilen voor het recht om één keer een seconde achter de coulissen van de werkelijkheid te kunnen kijken.

Ik weet allang wat mij naar Rotterdam dreef. De diepgekoesterde wens om een normaal leven te leiden. 's Morgens met de grote stroom mee naar het werk. Een paar weken per jaar vakantie in het hoogseizoen, aflossen op de hypotheek, geen overmatige geldzorgen en vooral niet teveel gezeur aan mijn kop. Ik wil mijn rechtmatige plek in de tredmolen. Gewoon, de tijd tussen wieg en graf ogenschijnlijk nuttig doorbrengen. Ik heb recht op afleiding. Ik wil al die levensvragen niet. Waarom ben ik werkloos? Waarom ben ik afgestudeerd in iets waar geen droog brood mee te verdienen valt? Waarom gaat het schrijven zo moeizaam? Waarom ben ik geen succesvol zakenman? Waarom heeft mijn vrouw problemen? Waarom luisteren mijn kinderen niet? Waarom is huiselijk geweld verboden? Waarom gaat niet alles vanzelf in het leven? Waarom wonen er mensen in Rotterdam?

Mijn boeken kunnen mij gestolen worden. De literatuur en de poëzie kunnen mij gestolen worden. Weg met kunst, religie en zogenaamde antwoorden op universele vragen. Laat iemand mij eerst eens in begrijpelijke bewoordingen uitleggen waarom ik vanmorgen naar Rotterdam ben gegaan: een plaats die zijn bestaansrecht uitsluitend ontleent aan het feit dat er teveel containers op de wereld zijn. Wie is er eigenlijk ooit op het idee gekomen die stad na de oorlog weer op te bouwen? Rotterdam is geen plek voor beschaafde mensen. Waarom bestaan er geen boeken waar dat gewoon zwart op wit in staat? Waarom moet ik daar helemaal heen reizen om er zelf achter te komen? Wat heb ik aan al die wijsheid, als ik na zoveel jaren nog steeds bereid ben mij in Rotterdam te laten vernederen wanneer ik op krampachtige wijze probeer ook een plaatsje in de tredmolen te veroveren? Alsof mij niet al honderd keren en meer op subtiele en minder subtiele wijze is duidelijk gemaakt dat mijn aanwezigheid daar niet op prijs wordt gesteld. ''Er was voor hem geen plaats in de tredmolen.'' Ik begrijp opeens – tenminste dat denk ik – hoe het is als altijd de deur voor je neus wordt dichtgegooid. Whites only. Slegs vir blanke. Geen vrouwen, homo's, Marokkanen, vijftigplussers of andere mensen waar wij het hier niet zo op hebben. En het dan toch blijven proberen hè, tegen de klippen op. Mooie uitdrukking eigenlijk, tegen de klippen op. Tegen de klippen op naar Rotterdam reizen. Tegen de klippen op normaal willen zijn. Tegen de klippen op alles liever willen doen dan schrijven. Tegen de klippen, de klippen, de klippen. Hij was er als de klippen bij om naar Rotterdam te reizen. En dan boos worden als het tegenvalt. Heimelijk met de gedachte aan een boekverbranding beginnen te spelen. Liefst ook nog op de Coolsingel zeker. Wedden dat heel Rotterdam ervoor zou uitlopen? Die mensen zijn zó ongeletterd.

Misschien moet ik niet alleen mijn boeken, maar ook mijzelf erbij in brand steken. Van de boeken een brandstapel bouwen en zelf er bovenop plaats nemen. Maar wie moeten we vragen om het vuur te ontsteken? Het hoofd van de Vrijwillige Brandweer! Zodat zijn manschappen kunnen oefenen op de techniek van het gecontroleerd laten uitbranden, iets dat in het Botlekgebied en op de Maasvlakte nog van pas kan komen bij toekomstige calamiteiten. Kijk, dan is mijn dood nog ergens goed voor. Dan heb ik niet voor niets geleefd. Dan draag ik toch nog een steentje bij in Rotterdam. En de tredmolen kan ook gewoon verder zonder dat ik steeds zand in de wielen dreig te gooien. En al die overbodige boeken hoeft niemand na mijn dood meer op te ruimen. En ik ben mijn vrouw en kinderen niet langer tot last, die nu gebukt gaan onder mijn telkens wisselende stemmingen. Ik heb de boodschap begrepen. Er was voor mij geen plek in Rotterdam. Maar daarom hoef ik Rotterdam nog niet de rug toe te keren. Ik sluit de stad en haar bewoners voor altijd in mijn hart en offer mijzelf op voor hun belangen en hun toekomst. De stad zal mij nog lang in dankbaarheid gedenken en zich wellicht zelfs afvragen of ze niets had kunnen doen om mijn dood te voorkomen. Ik sluit niet uit dat er een monument voor mij wordt opgericht, ergens in de haven of aan de voet van de Euromast. Misschien wordt de derde Maasvlakte wel naar mij vernoemd. Of wordt de Coolsingel omgedoopt in Hendriks Houtskoolsingel. Of wordt mijn leven zelfs verfilmd.

Ik vind eigenlijk alles goed, zolang maar niemand het in zijn hoofd haalt om een boek over me te schrijven. Als ik dáár aan gene zijde lucht van krijg, sta ik niet voor mijzelf in. Dan is alles toch nog voor niets geweest. Ik denk dat ik in dat geval nog heel lang rond ga spoken in de Botlek en op de Maasvlakte, tussen al die brandgevaarlijke industrieën. Zodat de brandweer nog heel vaak het gecontroleerd laten uitbranden in praktijk zal moeten brengen en nog heel vaak aan mij terug zal denken: een voorbeeld voor de hele stad Rotterdam en voor iedere hardwerkende Nederlander, eigenlijk.

Koffie

Dat u bij Douwe op de koffie kwam

Was goed te merken aan het slappe bakkie

Er werd gerommeld  met dat kleine zakkie

Ze smokkelden zowat een halve gram

De directeur, door schuldgevoel verteerd

Bevestigde; 'Die koffie was verkeerd.'

De nieuwe directeur van Douwe Egberts bekent dat het bedrijf jarenlang bewust te weinig koffie in haar padjes heeft gestopt.

Droombeelden

Ik was in een leegstaande fabriek. Overal stonden nog de machines en de installaties opgesteld, liepen ingewikkelde buizenstelsels, met drukmeters erop en grote wielen eraan. Alles zat onder roest, stof en spinrag. Wat hier ooit geproduceerd was viel niet meer na te gaan. Ik dwaalde door de immense hallen toen ik plotseling in de verte een meisje van vijf of zes jaar in een wit jurkje zag lopen. Ze had iets in haar handen, een klein boeket bloemen, wit en geel. Ik riep haar niet. Er was geen geluid in mijn droom. Ik besloot naar haar toe te gaan. Toen ik haar kant uit wilde lopen werd ik wakker.

Ik stond op en zette de tv aan, zonder geluid. De paus daalde in een witte jurk een vliegtuigtrap af. De plaatsbekleder van Christus op aarde, die zomaar door de hemel aan was komen vliegen. Onderaan de trap wachtte een meisje van vijf of zes jaar oud op hem, in een maagdelijk wit jurkje. Eerst knielde hij en kuste de grond. Toen richtte hij zich op. Het meisje overhandigde hem een klein boeket gele en witte bloemen. Hij glimlachte en kuste haar voorhoofd. De opa van de wereld.

Aldi Heijn

We graaien onze waar bij Albert Heijn
Straks uit enorme stapels volle dozen
Dat is onlangs bedacht door bollebozen
Die voor zulk denkwerk aangenomen zijn

Zaandam verwacht dat men er in zal slagen
Om elke klant de winkel uit te jagen.

In navolging van  prijsstunters als Aldi, gaat Albert Heijn in haar winkels
de producten in dozen aanbieden.

Hei..Hó..

Aarzelend kriebelt de schemering door de gordijnen van de slaapkamer..Een vervreemdend gezicht, normaal is het licht vele tinten voller en het zonnetje allang op als bij mij de luikjes opengaan. Kwart voor 8 zegt m’n mobiel, nacht en ontij dus,  waar ben ik wakker van geschrokken. Er was lawaai, ik spits mijn oren, en daar is het weer. Gierend scheurt de stilte open, ik heb de neiging zelfs in bed te bukken voor het geluid dat lijkt op twee f 16’s die rakelings over ons dak bulderen. Eruit, naar buiten, kijken. Aan de overkant van de sloot zie ik de contouren van een helse machine en hoor ik het geruis van vallende bomen. Staatsbosbeheer is bezig het bos uit te dunnen. Men gebruikt daarvoor een reusachtige Transformer die de iepen en elzen lostrekt om ze vervolgens met een turbo cirkelzaag in een oogwenk aan stukken te snijden. Onweerstaanbaar baant hij zich een weg door het gebladerte en laat een spoor van verwoesting achter. Takken, stammen, diepe rupssporen  modderplassen, bomkraters...

Was ik een adept van prinses Irene geweest dan had ik een arm om de stammen heengeslagen en ze geruststellend toegesproken. Nu snoert de koopman mijn spirituele ik de mond en denkt likkebaardend ‘gratis hout’, de kachel moet branden. Als tegen vijven ook in de verte het geluid verstomd  is en de werkmannen naar huis, trek ik laarzen , werkhandschoenen en een oude jas aan en vertrek welgemutst richting bos.

‘Hei ho.. hei ho..ik krijg het hier kado, pom.. pom.. pom.. pom’ etc..

Oh wat een weelde, schots en scheef ligt vlak achter ons huis  een hoeveelheid hout waar ik

jaren van kan stoken. Alleen is er weer eens niet gedacht aan de eenzame sprokkelaar, geen handzame stukken, maar stammen van 2 meter 50 en die moeten de sloot over om  in onze achtertuin gezaagd en gekloofd te kunnen worden.

Vastberaden puffend sleur ik een berk los uit de wirwar aan twijgen die hem omklemt.

Mooi hout maar hoe krijg ik dat binnen. Slepen is net te doen, maar ik moet ook gooien. Ik besluit tot een imitatie van het paalwerpen wat ik ooit op tv door sterke mannen heb zien doen. Ze liepen in schotse rokjes. Waren dat nou de Scotland games of de Wintergames..en hadden ze er nou wel of niet iets onder..nutteloze gedachten .. weg ermee. Aan het werk!

Stam verticaal optrekken, rechterhand onderop, linkerhand steunt zo hoog mogelijk, door de knieën, stáán, wérp, lós en..knák.. er verschuift iets diep onder in mijn rug. Met de kleinst mogelijke kabouterpasjes slaag ik er een half uur later in het Behouden Huis te bereiken.

‘En..gelukt?’, informeert mw. P. vanachter de laptop.

De volgende ochtend.

Aarzelend kriebelt de schemering door de gordijnen van de slaapkamer.

Éindelijk, is de nacht voorbij. Als ik twee centimeter probeer te verliggen nagelt een duivelse pijnscheut die als schrikdraad door mijn lichaam trekt, me vast op de matras.

Hei..ho..hei ho….hei..

-------

‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen’, zegt mijn nieuwe jonge dokter als ik in een hoek van 90 graden de behandelkamer binnenstrompel.. ( wordt dus vervolgd..)

Doom and Gloom

13 jaar en ik sta voor het raam van ons bovenhuis en ik zwaai enthousiast 

schuin naar de overkant. Daar staat Bertje Vreeswijk en die zwaait even opgewonden terug. We hebben allebei het oordopje in van onze draagbare transistorradio. Daarmee kunnen we de piraten van Radio Veronica ontvangen en van 6 tot 7 Draait Joost den Draayer in het programma Joost mag het weten de nieuwste hits uit Engeland en Amerika. Eigenlijk mag ik niet zwaaien voor het raam, dat vinden mijn ouders onfatsoenlijk, de buren kijken..Maar ik kan het niet laten, kippenvel en een ongekende euforie hebben me te pakken. 'Come on' van de rolling stones  ruist af en aan door het gebrekkige speakertje maar dat dondert niet want de grootste kick is dat Bertje er op hetzelfde moment naar luistert. Ik zie dat hij heen en weer staat te springen. Met de ogen van mijn vader in mijn rug durf ik  zo ver niet te gaan, maar we delen op dat moment hetzelfde gevoel de ontdekking van de overdonderende ontlading die muziek teweeg kan brengen.

 Jaren later, Malieveld Den Haag. Ik ben eind 30 en sop tot aan mijn enkels in de modder en daar ver weg op het podium staat hij ineens.

Keith Richards alleen, in een lichtkegel, lange zwarte leren jas Arafatshawl om het hoofd geknoopt. Hard en droog  knallen de eerste accoorden van 'Start me up' over de verregende weide, die op hetzelfde ogenblik ontploft. Weer die rilling, dat overrompelende enthousiasme..

In de vlucht van een druk leven raak ik ze kwijt, de Stones.

Het nieuwe materiaal boeit me niet, er komt andere muziek er zijn andere vaak saaie en zware dingen belangrijk.

Soms is er de herinnering, een vleugje weemoed uit de autoradio, op weg naar weet ik waar.

Tot deze week, de Rolling Stones zijn bijna 70, bestaan 50 jaar als band en brengen een single uit die vanaf de eerste tonen dwars door me heengaat. Keer op keer klik ik op You Tube en zit achter mijn werktafel als een bezetene mee te drummen. Met de koptelefoon op, want hier zijn ook buren. Daar is hij weer die tinteling, de energie die eraf spat dat gevoel dat alles nog kan. De band klinkt jonger dan in '64, ruige klappen op de snare drum, een vette riff en boven alles uit de temende, treiterende zang van Mick Jagger.

Ik ben weer 13, godsamme wát een plaat.

'Doom and Gloom' mensen en kneiterhard svp..!

We léven nog! 

Maar waar is Bertje ?

Bedrog

De wielersport is door en door verziekt

Voor Rabobank is dat vandaag een reden

Om per direct als sponsor terug te treden

Want wie de zaak bedriegt wordt niet gestiekt

Het zou de hele bankensector sieren 

Als zij nu ook eens stopten met bankieren.

Vanwege alle dopingschandalen stopt Rabobank de sponsoring van haar wielerploegen.

Telefoon

Nee, nee en nog eens nee Matthijs, Yvon komt niet meer bij jullie aan tafel. Nee, ook niet als ze haar kakelbonte serviesje mag promoten.

En Arie kun je trouwens ook schudden, moe je maar nie zo lélluk doen!

....

Vrije nieuwsgaring, ja boeie, maar het is óns programma..en nou zijn we het zat, al dat negatieve met die Sanne en d'r poppetjes..ze leken ook nog eens nergens naar.

.....

Nee hoor boer Aad is helemaal niet gevaarlijk, de vrouwen worden dag en nacht beveiligd. Ina nooit thuis aan gekomen..nou en?

Ja dat distelveld wordt momenteel omgespit ..maar dat betekent nog niks!

......

En de inrichting, waar die mannen van Henrieke vandaan komen is helemaal niet gesloten..elke dag mogen ze onder begel..

Ja natuurlijk waren we blij dat ze veilig van dat rondje Achterhoek terug was. Integratie Matthijs, wennen aan de vrijheid, je kunt die dingen ook positief bekijken..

......

Ach, gangbang..dat zijn grote woorden..boer Willem en zijn mannen

zijn nu eenmaal open jongens en dan rond zo'n kampvuurtje op een zwoele zomeravond..uitzenden, nee dat zouden jullie wel willen en dan zeker nog zo'n smakeloze Lucky tv eroverheen, ja doei.!

......

Kijk dat bedoel ik nou, wij van de KRO maken een integer en succesvol programma over de liefde en dan gaan jullie daar met je cynische rooie platpetatten..

........

Hoezo inwisselbaar, het zijn elk jaar wel andere boeren hoor..ja natuurlijk kan Yvon ook wel zinnen met meer dan 5 woorden, maar we moeten wel aan de kijker denken hè, dat is doelgroepgericht televisie maken, dat zouden jullie ook eens moeten doen. 

.......

Aaah, dat neem je terug..,wij zoeken helemaal geen conflicten om de 

de kijkcijfers nog verder op te kri...nee ook volgend jaar niet..nóóit niet..!

......

tuut..tuut..tuut..

Mars

De mens zet straks op Mars een eerste voet

Men gaat elkaar daar snel hartgrondig haten

Big Brother zoekt dus nu al kandidaten

Wie mee mag reizen blijft er ook voorgoed

Het is dé kans waar je van liep te dromen

Om van Mart Smeets en Barbie af te komen.

Het bedrijf Mars One wil de eerste mensen naar Mars 

brengen en hun leven daar via Big Brother uitzendingen

volgen. De onderneming wordt betaald vanuit de tv rechten.

Panda

Ooit lieten prehistorische Chinezen

Geen panda in hun bossen ongemoeid

Nu blijkt, nadat die haast zijn uitgeroeid,

Dat men de receptuur niet heeft gelezen

Want op hun oude kleitabletten stond:

'Eet  pínda's ze zijn voedzaam en gezond.'

Chinese wetenschappers hebben ontdekt dat mensen vroeger

panda's aten.

Knuffelcrimineel

Ik kijk vanavond geen College Tour

De keuze van de gast vind ik niet deugen

De vrome uitleg een aperte leugen

Het gaat slechts om sensatie en rumoer

Had nooit gedacht dat ik voor wat fatsoen

Zo af en toe een moord zou willen doen.

Dapper Wijf!

Dear family and friends, It has been the saddest and the most frightening week in my life. To make this long and shocking story short: we have lost our baby daughter Emma. She died in my belly still before the actual birth took place. We are in shock, full of disbelief and grief.

Emma, you will always be in our hearts and thoughts.

And to everyone who has been there for us - thank you so very much for your support! It helps us enourmously!
Marta



Dit schrijft mijn nichtje op facebook twee dagen nadat ze haar levenloze dochter ter wereld heeft gebracht om zo haar vrienden deelachtig te maken in wat een happy end had moeten zijn!


Dapper Wijf!

Baardje

Dat Peter R. de Vries er ook een heeft was een schok. Er schijnt nu echt geen man meer rond te lopen zonder een zorgvuldig gestileerd Beckhambaardje.
Begonnen bij randfiguren in kunst, popmuziek en reclame , daarna overgeslagen naar Pauw en Witteman, om nu kansloos te eindigen bij kantoorslaven en beursjongens.
In de avant garde en de mode ontwikkelt het weekendbaardje zich zelfs door naar 60ér jaren wildgroei. De baard is mainstream geworden.

En als achteraanloper heb ik er sinds een maand of twee ook een.
Toegegeven het staat een stuk vlotter dan de grijzende struik die ik tot voor kort op de bovenlip had hangen. Ik meen er zelfs een sterk signaal van individualiteit mee af te geven, hoewel ik lengte en vorm natuurlijk weer zorgvuldig van tv en glossies heb afgekeken. De stoppels wekken de prikkelende schijn van een avontuurlijk leven, alsof ik, zoals die man van Zwitserleven, net terug ben van een hike naar verborgen tempels op de Foetsjie eilanden, terwijl mijn avonturen me doorgaans niet verder brengen dan de Spar op ons winkelpleintje.

De bohemien in mij heeft lak aan conventies wil het baardje zeggen, terwijl ik hecht aan mijn glaasje wijn, het hoofdkussentje op de bank en de dagelijke warme maaltijd.
Artistiek, hoor ik de mensen denken als ik met mijn baardje langsloop, terwijl ik nog geen Ravensburger invulschilderij foutloos zou weten af te maken. Ruimdenkend dan, daar mag ik me graag op voor laten staan hoewel mijn tolerantie, zeker waar het springende sterren, boervrouwen en in het algemeen Yvon Jaspers betreft, sterk aan erosie onderhevig is.

Ruig en single fluistert het baardje, terwijl ik al ongerust door het huis heen en weer banjer als Mw. P langer van haar ommetje wegblijft dan was afgesproken..
Dus wat doe ik met dat baardje, ik speel iemand die ik niet ben erop vertrouwend dat de wereld door de vermomming gefopt wordt. Net als ooit dat oorringetje waar ik een lelijke ontsteking in mijn linkerlelletje van opliep.

De vraag rijst nu of ik na al dat geleef eigenlijk wel iets opgeschoten ben met het project Pasquali. Het antwoord daarop stel ik maar even uit, als u het niet erg vindt.
Eerst even mijn baard bijwerken.

College stoer

De Neus is door Twan Huys gecontracteerd

Om,nu hij eventjes is vrijgelaten,

Een zaaltje vol studenten bij te praten

En wie niet stilzit wordt geliquideerd

Dus misdaad loont, dat is een raar idee

En volgend jaar komt Volkert van der G.

Willem Holleeder zal in het tv programma College Tour vertellen over zijn 'carrière' en vragen van studenten beantwoorden.